11 september 2014
Blijf op de hoogte en volg Anke
16 September 2014 | Polen, Elbląg
20140911 Hitler en een orgelconcert
De zon schijnt en het is om 9.30 uur al 17°. We gaan dezelfde smalle maar prachtige weg, die tussen de meren doorloopt weer terug die we gisteren gekomen zijn en draaien linksaf richting ons volgende doel. De wolvenschans van Hitler. In het dorpje Gierłoz bevinden zich de sinistere ruïnes die 70 jaar geleden nog het Oost-Pruisische nazi-hoofdkwartier vormden. De vijftig bunkers en andere gebouwen van het complex in een bos werden tussen 1940 en 1944 gebouwd. De 8 bunkers, waarin Hitler, Göring en zes andere Duitse topambtenaren verbleven, hadden 6 tot 8 meter dikke muren en minimaal 6 meter dikke daken. De meeste bunkers waren door tunnels verbonden en volledig gecamoufleerd. (De daken waren begroeid zodat de kleur automatisch bij het seizoen hoorde).
Om het terrein lagen 50.000 mijnen en nu nog weet men niet zeker of alle troep al opgeruimd is. Daarom mag het publiek alleen op de gebaande paden komen. Als we aankomen op de parkeerplaats is meteen al duidelijk dat dit een ‘top’ toeristische attractie is. Er staan al twee grote touringcars en als wij 1,5 uur later het terrein verlaten zijn er nog 6 (Duitse) bussen bijgekomen. Maar het terrein is groot dus de groepen kunnen we ontwijken en zelf rondlopen op deze onwezenlijke plek. Hitler gebruikte bunker 13, dus de resten daarvan willen we in ieder geval even zien. Het is bijna prachtig om, (ware het allemaal niet zo bizar en bijna onwerkelijk) te zien wat de tand des tijds met deze plek heeft gedaan. Mos bedekken de brokstukken en paddenstoelen groeien op het dode hout. Hìer was het ook dat Claus von Stauffenberg een (mislukte) aanslag op Hitler pleegde.
Met het rode leger in aantocht bliezen de Duitsers het complex in januari 1945 op, met enorme hoeveelheden dynamiet. De geallieerden ontdekten de plek nog datzelfde jaar en gaven het de naam: Wolvenschans. In het restaurant hangt een grote foto van een wolf die tussen de brokstukken van de bunkers scharrelt!
Weer op weg gaan we en nu richting Westen, richting Nederland dus alweer maar we hebben nog ruim 2 weken dus aan huis denken we nog niet (nou ja, af en toe!). We stoppen in Kętrzyn om het oude raadhuis en een parochiekerk uit 1357 te bekijken. Nou ja, de bouw is toèn beginnen maar, zoals altijd, is er in de loop der eeuwen natuurlijk van alles aan veranderd en verbouwd. Mooi foto object en rustmomentje maar dan snel verder naar, wat ik me als een hoogtepunt van vandaag voorstel. Święta Lipka (Heilige Linde).
Een legende vertelt: In de nacht voordat een inbreker voor de zitting naar de rechtbank moest verscheen Maria aan hem en ze gaf hem een stuk hout. ’s Nachts sneed hij Maria’s beeltenis uit dat hout terwijl de man deze handarbeid nog nooit eerder had gedaan. De volgende dag sprak men hem vrij omdat ze in dit stukje hout een teken van Maria zagen. Welnu, in de roze, volledig laat-barokke kerk die we gaan bezoeken moet de lindeboom en het Mariabeeldje te zien zijn. Want natuurlijk moest er op de plek van het wonder een kerk verschijnen!
Deze kerk geldt als één van de mooiste barokke kerken van Polen en niet alleen om de bouw maar zeker ook om het goud/blauwe orgel dat 4000 pijpen heeft. Er worden ook concerten gegeven en als we geluk hebben dan kunnen we dat meemaken. Natuurlijk is het hele object weer het fotograferen waard en ik schiet een rolletje vol (zou ik vroeger gezegd hebben). Het is er druk, een groep met een gids voorop loopt tot onder het enorme altaar dat uit drie verdiepingen bestaat. Er staan banken voor het altaar en de mensen gaan erop zitten. Een schoolklas met begeleiding stapt binnen en schuift in de banken in het middenschip. Steeds meer mensen stromen de kerk in en om half 2, ja hoor, dan hebben we het geluk dat de pater (of hoe die man ook mag heten) een woordje spreekt.
Wij staan nog voorin de kerk en gaan gauw zitten op een bankje waarbij we richting het publiek kijken. Een leuke plek, zo naar het publiek kijkend en dat doen we dan ook ongegeneerd. Maar dan: ta da daaaaaaaaaaaaa….ti da di da dieee daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Het orgel gooit de overbekende noten de ruimte in. Ik zit meteen helemaal onder het kippenvel en vergeet het publiek. De orgelklanken betoveren werkelijk. Buiten de menselijke stem is dit toch het aller allermooiste! De stukken die gespeeld worden zijn populaire klassieken maar dat mag niet hinderen. Het is zo bijzonder om dit orgel in al zijn glorie te mogen horen. Maar plotseling: een populair deuntje wordt ingezet en de engeltjes op het orgel gaan draaien. De sterren die de stralenkransen van de grote engelen voorstellen draaien in het rond en de instrumenten in de handen van twee grote engelen worden bespeeld. Zo ook het klokkenspel, dat al opgevallen was bij het nauwkeurig bekijken van het orgel. Het werkt, eerlijk gezegd, een beetje op onze lachspieren en ik kan een grinnik niet onderdrukken. Zulke prachtige klanken, zo zuiver, zo vol. En dan déze poespas. Hahaha…gezellig zo, met God! Dat moet de organist ook gedacht hebben of werd het programma opgedrongen? Er gaat een collectezak langs de toehoorders en natuurlijk stoppen we er wat in. Na afloop van het half uur durende recital komt de organist ook nog buigen! Een jonge non, nota ene! Iedereen klapt! Ik moet meteen denken aan de concerten die we met het Tollensensemble in Denemarken gaven. In sommige kleine kerkjes waar we optraden mòcht niet geklapt worden en daar stonden we dan, na het concert, want natuurlijk gingen we wel na afloop stáán. De mensen in de kerk bleven doodstil maar bogen (uit dank?) wèl hun hoofd. Of dankten ze hun God? Ik zal het nooit weten want ik vroeg het niet. Maar vreemd voelde het wel aan.
Als laatste gaan we deze dag naar het Bisschoppelijk Slot in Reszel. De parking is onder de burcht, dat helaas in restauratie is. Het is er een vreselijke herrie van zaagmachines. Er is een restaurant en een hotel in gevestigd. Niet prettig lijkt ons dat om daar nu te verblijven want het bouwlawaai is oorverdovend. Hier zijn we dan ook snel klaar al kunnen we ons wel voorstellen dat dit vroeger een indrukwekkende plek in de omgeving is geweest.
Het laatste stuk naar de stelplaats waar we willen overnachten gaat via Bisztynek, waar we een postkantoor vinden om postzegels te kopen voor nog een stel kaarten. De laatste kilometers, via een door bomen omhaagde weg, gaan fluitend. De herfst is ècht in aantocht. Een tunnel van groen en geel is ons deel. Fantastisch! We vergeten dat de weg zo slecht onderhouden is. Of wennen we eraan?
Als we op de stelplaats voor campers komen is de verbazing groot! Het lijkt wel een camping! Hij is zelfs aangemeld bij ADAC en ACSI èn voorzien van douche en toilet. Na een super vriendelijke ontvangst in het Duits, krijgen we écht een beschermd gevoel. Ook elektra is aanwezig en daar maken we graag gebruik van. We kunnen gemakkelijk zonder, met de omvormer en de zonnecollectoren op het dak, maar de ‘zekerheid’ van wat extra stroom is altijd welkom. Er staat al één camper en later komt er nog eentje bij. Onze deuropeningen wijzen allemaal een andere kant op, dus maximale privacy is gegarandeerd. We hebben wel door dat de èchte rustige omgevingen tot het verleden behoren en ik doe gewoon mijn oordoppen weer in vannacht. Een échte aanrader deze stelplaats in Pieniężno, die meer op een camping lijkt.
De zon schijnt en het is om 9.30 uur al 17°. We gaan dezelfde smalle maar prachtige weg, die tussen de meren doorloopt weer terug die we gisteren gekomen zijn en draaien linksaf richting ons volgende doel. De wolvenschans van Hitler. In het dorpje Gierłoz bevinden zich de sinistere ruïnes die 70 jaar geleden nog het Oost-Pruisische nazi-hoofdkwartier vormden. De vijftig bunkers en andere gebouwen van het complex in een bos werden tussen 1940 en 1944 gebouwd. De 8 bunkers, waarin Hitler, Göring en zes andere Duitse topambtenaren verbleven, hadden 6 tot 8 meter dikke muren en minimaal 6 meter dikke daken. De meeste bunkers waren door tunnels verbonden en volledig gecamoufleerd. (De daken waren begroeid zodat de kleur automatisch bij het seizoen hoorde).
Om het terrein lagen 50.000 mijnen en nu nog weet men niet zeker of alle troep al opgeruimd is. Daarom mag het publiek alleen op de gebaande paden komen. Als we aankomen op de parkeerplaats is meteen al duidelijk dat dit een ‘top’ toeristische attractie is. Er staan al twee grote touringcars en als wij 1,5 uur later het terrein verlaten zijn er nog 6 (Duitse) bussen bijgekomen. Maar het terrein is groot dus de groepen kunnen we ontwijken en zelf rondlopen op deze onwezenlijke plek. Hitler gebruikte bunker 13, dus de resten daarvan willen we in ieder geval even zien. Het is bijna prachtig om, (ware het allemaal niet zo bizar en bijna onwerkelijk) te zien wat de tand des tijds met deze plek heeft gedaan. Mos bedekken de brokstukken en paddenstoelen groeien op het dode hout. Hìer was het ook dat Claus von Stauffenberg een (mislukte) aanslag op Hitler pleegde.
Met het rode leger in aantocht bliezen de Duitsers het complex in januari 1945 op, met enorme hoeveelheden dynamiet. De geallieerden ontdekten de plek nog datzelfde jaar en gaven het de naam: Wolvenschans. In het restaurant hangt een grote foto van een wolf die tussen de brokstukken van de bunkers scharrelt!
Weer op weg gaan we en nu richting Westen, richting Nederland dus alweer maar we hebben nog ruim 2 weken dus aan huis denken we nog niet (nou ja, af en toe!). We stoppen in Kętrzyn om het oude raadhuis en een parochiekerk uit 1357 te bekijken. Nou ja, de bouw is toèn beginnen maar, zoals altijd, is er in de loop der eeuwen natuurlijk van alles aan veranderd en verbouwd. Mooi foto object en rustmomentje maar dan snel verder naar, wat ik me als een hoogtepunt van vandaag voorstel. Święta Lipka (Heilige Linde).
Een legende vertelt: In de nacht voordat een inbreker voor de zitting naar de rechtbank moest verscheen Maria aan hem en ze gaf hem een stuk hout. ’s Nachts sneed hij Maria’s beeltenis uit dat hout terwijl de man deze handarbeid nog nooit eerder had gedaan. De volgende dag sprak men hem vrij omdat ze in dit stukje hout een teken van Maria zagen. Welnu, in de roze, volledig laat-barokke kerk die we gaan bezoeken moet de lindeboom en het Mariabeeldje te zien zijn. Want natuurlijk moest er op de plek van het wonder een kerk verschijnen!
Deze kerk geldt als één van de mooiste barokke kerken van Polen en niet alleen om de bouw maar zeker ook om het goud/blauwe orgel dat 4000 pijpen heeft. Er worden ook concerten gegeven en als we geluk hebben dan kunnen we dat meemaken. Natuurlijk is het hele object weer het fotograferen waard en ik schiet een rolletje vol (zou ik vroeger gezegd hebben). Het is er druk, een groep met een gids voorop loopt tot onder het enorme altaar dat uit drie verdiepingen bestaat. Er staan banken voor het altaar en de mensen gaan erop zitten. Een schoolklas met begeleiding stapt binnen en schuift in de banken in het middenschip. Steeds meer mensen stromen de kerk in en om half 2, ja hoor, dan hebben we het geluk dat de pater (of hoe die man ook mag heten) een woordje spreekt.
Wij staan nog voorin de kerk en gaan gauw zitten op een bankje waarbij we richting het publiek kijken. Een leuke plek, zo naar het publiek kijkend en dat doen we dan ook ongegeneerd. Maar dan: ta da daaaaaaaaaaaaa….ti da di da dieee daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Het orgel gooit de overbekende noten de ruimte in. Ik zit meteen helemaal onder het kippenvel en vergeet het publiek. De orgelklanken betoveren werkelijk. Buiten de menselijke stem is dit toch het aller allermooiste! De stukken die gespeeld worden zijn populaire klassieken maar dat mag niet hinderen. Het is zo bijzonder om dit orgel in al zijn glorie te mogen horen. Maar plotseling: een populair deuntje wordt ingezet en de engeltjes op het orgel gaan draaien. De sterren die de stralenkransen van de grote engelen voorstellen draaien in het rond en de instrumenten in de handen van twee grote engelen worden bespeeld. Zo ook het klokkenspel, dat al opgevallen was bij het nauwkeurig bekijken van het orgel. Het werkt, eerlijk gezegd, een beetje op onze lachspieren en ik kan een grinnik niet onderdrukken. Zulke prachtige klanken, zo zuiver, zo vol. En dan déze poespas. Hahaha…gezellig zo, met God! Dat moet de organist ook gedacht hebben of werd het programma opgedrongen? Er gaat een collectezak langs de toehoorders en natuurlijk stoppen we er wat in. Na afloop van het half uur durende recital komt de organist ook nog buigen! Een jonge non, nota ene! Iedereen klapt! Ik moet meteen denken aan de concerten die we met het Tollensensemble in Denemarken gaven. In sommige kleine kerkjes waar we optraden mòcht niet geklapt worden en daar stonden we dan, na het concert, want natuurlijk gingen we wel na afloop stáán. De mensen in de kerk bleven doodstil maar bogen (uit dank?) wèl hun hoofd. Of dankten ze hun God? Ik zal het nooit weten want ik vroeg het niet. Maar vreemd voelde het wel aan.
Als laatste gaan we deze dag naar het Bisschoppelijk Slot in Reszel. De parking is onder de burcht, dat helaas in restauratie is. Het is er een vreselijke herrie van zaagmachines. Er is een restaurant en een hotel in gevestigd. Niet prettig lijkt ons dat om daar nu te verblijven want het bouwlawaai is oorverdovend. Hier zijn we dan ook snel klaar al kunnen we ons wel voorstellen dat dit vroeger een indrukwekkende plek in de omgeving is geweest.
Het laatste stuk naar de stelplaats waar we willen overnachten gaat via Bisztynek, waar we een postkantoor vinden om postzegels te kopen voor nog een stel kaarten. De laatste kilometers, via een door bomen omhaagde weg, gaan fluitend. De herfst is ècht in aantocht. Een tunnel van groen en geel is ons deel. Fantastisch! We vergeten dat de weg zo slecht onderhouden is. Of wennen we eraan?
Als we op de stelplaats voor campers komen is de verbazing groot! Het lijkt wel een camping! Hij is zelfs aangemeld bij ADAC en ACSI èn voorzien van douche en toilet. Na een super vriendelijke ontvangst in het Duits, krijgen we écht een beschermd gevoel. Ook elektra is aanwezig en daar maken we graag gebruik van. We kunnen gemakkelijk zonder, met de omvormer en de zonnecollectoren op het dak, maar de ‘zekerheid’ van wat extra stroom is altijd welkom. Er staat al één camper en later komt er nog eentje bij. Onze deuropeningen wijzen allemaal een andere kant op, dus maximale privacy is gegarandeerd. We hebben wel door dat de èchte rustige omgevingen tot het verleden behoren en ik doe gewoon mijn oordoppen weer in vannacht. Een échte aanrader deze stelplaats in Pieniężno, die meer op een camping lijkt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
