4e dag Warschau
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
06 September 2014 | Polen, Warschau
20140902 Warszawa IV
De laatste dag hier, hebben we afgesproken. We willen nog het één en ander zien maar kunnen ook niet al te lang blijven hangen. Álles kunnen we toch niet zien. Over musea maar helemaal niet te praten.
Voor de laatste maal de lange rit in de bus en tram naar het centrum. We stappen uit op het Charles de Gaulleplein waar we 5 dagen geleden nog onwennig om ons heen keken. Nu lopen we resoluut de lange chique winkelstraat in de ‘Nowy Swiat’ en gaan aan het eerste deftige café voorbij om een andere koffiebar te vinden. Een hip uitziende tent krijgt de eer en even later genieten we weer van een cafe latte en een espresso (voor Jos) naast een biertap waar onder de middelste tap een kaartje hangt met Prosecco! Mousserende wijn uit de tap. Ach waarom niet? Maar toch niet op deze tijd van de dag.
De straat is nog behoorlijk rustig rond 10.30 als wij er lopen. Een verschil met afgelopen vrijdag toen we hier ook liepen. Het is droog maar bewolkt. Ik knip nog wat ‘vergeten’ foto’s over dingen die ik later nog las. Maar ons doel is een bezoekje brengen aan het graf van de onbekende soldaat en dan schuin over te steken naar het 2e deel van de getto route.
Als we het de straat ingaan die naar het monument van de onbekende soldaat loopt zien we wat bedrijvigheid op het enorme plein dat ervoor ligt. Veel militairen, bloemen, dure auto’s…Wat is hier aan de gang? Schoorvoetend komen we dichterbij, er zijn geen toeristen! Geen publiek! Mogen wij hier wel zijn? Maar niemand let op ons. We zien een auto stoppen en de chauffeur omlopen om een paar hele oude mannen te helpen met uitstappen. De mannen, vooral één hele oude (minstens 100 lijkt ons) moeten ondersteund worden, schuifelen langzaam voort en groeten iedereen die ze zien. Ik zou wel wat foto’s willen maken maar durf niet zo goed. Dit is toch, zo te zien, een militaire aangelegenheid? Toch kan ik het niet laten en neem snel een paar shots. We lopen verder en zien dat er veel oude militairen en hun familie plaats namen op stoelen die aan de linkerzijde van het monument zijn opgesteld. We bekijken de enorme bloemenkransen die neergelegd zijn in het gras en die door wat militairen omgeven zijn. We lezen woorden als: Veteranen, president, en andere onverklaarbare Poolse teksten. Niemand houdt ons tegen, we lopen overal. Een grote groep militairen komt aangelopen. Zo te zien, leden van de landmacht, de luchtmacht en de marine. Jos vraagt het aan iemand die in de buurt ook staat te kijken maar die spreekt alleen Pools. Dan stapt Jos op een militair met 4 sterren op zijn pet af en hij wordt vriendelijk te woord gestaan. Het blijkt de 75 jarige herdenking te zijn van 2-9-1939 toen Duitsland Warschau bombardeerde. Op 1 september was Duitsland Polen binnengevallen.
De militair die Jos aansprak heeft blijkbaar een coördinerende rol in het geheel want iedereen komt aan hem wat vragen en hij deelt rustig de lakens uit. Als langzaamaan iedereen een plaats heeft, en alle hoge pieten ‘binnen’ zijn. (De burgemeester? De President? Een hoge meneer van de kerk?) dan komt de militaire kapel in beweging en marcheren alle militairen keurig achter ze aan. Hun (metalen) haken klikken op de stenen. Met wat commando’s van hun commandant staan ze even later in het gelid. Het Poolse volkslied wordt gespeeld. Dat herkennen we van de Olympische spelen. De president of wie hij dan ook wezen mag, houdt een toespraak en de hoge militair met die 4 sterren óók. Hij leest voor uit een map die hij bij zich heeft. Wij sluipen stilletjes rond en ik fotografeer wat. Overal mag ik lopen en staan. Maar natuurlijk kom ik niet over het lage hekje dat het binnenste van het monument afsluit en waar de eeuwige vlam brandt.
Dan volgt een serie van drie geweersalvo’s waar ik niet op voorbereid ben dus bij de eerste knal, voorafgegaan door een geschreeuwd commando, schrik ik me het lazarus. De kransen worden aangedragen en de bijbehorende afgevaardigden voegen zich achter ‘hun’ krans. De eerste krans is van de veteranen en daar zijn de meeste en kleurrijkste afgevaardigden te zien. In alle stilte en waardigheid worden de kransen op het graf, waar inderdaad de resten van een onbekende soldaat in rusten, neergelegd. Ook in het monument aanwezig zijn urnen met aarde van de alle slagvelden waar Polen gesneuveld zijn. Eveneens een urn met aarde uit de graven van de in Katyń vermoorde Poolse officieren.
Katyń? dat lees ik later weer in een kader in mijn wereldgids. Nog steeds een hot item, ook sinds de Russen hebben toegegeven dat ze een ‘foutje’ hebben ge-maakt na hun bezetting van oost Polen in 1940.
Katyn is een Russisch dorp, dat ongeveer 20 km ten westen ligt van de stad Smolensk. Het dorp is bekend geworden door het nabijgelegen bos, dat lange tijd gebruikt werd door de NKVD, de geheime dienst van de Sovjet-Unie, als executieplaats. In 1940 was Katyn een van drie locaties waar de NKVD in totaal en ten hoogste 25.700 Poolse burgers, geestelijken en militairen executeerde. De massagraven werden daarna beplant met bomen.
Direct na de inval van het Rode Leger in het oosten van Polen in september 1939 waren tien-duizenden Polen opgepakt en afgevoerd naar kampen in Rusland, samen met vijftienduizend krijgsgevangenen. Met de arrestatie van de intellectuele bovenlaag van de Poolse bevolking hoopte Stalin eventueel verzet tegen het communisme in de kiem te smoren. Het bevel tot de moord werd gegeven door het Centraal Comité, getekend door Stalin op 5 maart 1940 en goeddeels ten uitvoer gebracht door NKVD-generaal Vasili Blochin. (uit Wikipedia)
Diep, diep onder de indruk verlaten we deze plek waar vroeger een paleis stond en waar het achterliggende park met fontein nog een overblijfsel van is.
Dan lopen we door de nieuwe stad. De enen wolkenkrabber na de andere, tussen oude ver-waarloosde huizen en nieuwe flatgebouwen. We zijn moe. Hebben een paar uur gestaan en willen zitten. Een pizza-hut biedt uitkomst en een pizza. Na gelaafd te zijn zoeken we weer naar overblijfsels en monumenten die ons vertellen over de verschrikkelijke periode in onze geschiedenis die nog maar zo jong is. Op deze plaats is een monu-ment ter nagedachtenis van de mensen die hier op transport gingen voor hun laatste reis. De ‘overstapplaats’.
z.o.z.
Op deze plek stond vroeger een synagoge. Nu een blauwe hemelbestormer. De synagoge is als breking van het verzet in het getto, op 16 mei 1943 met de grond gelijk gemaakt. Deze datum geldt als sym-bool voor het einde van de opstand in het Getto.
Ik laat het hier even bij. Het is nog nauwelijks een vakantieverslag te noemen. Morgen gaan we naar Chopin. Zijn geboorte en zomerverblijf. Ook Chopin moest zijn land ontvluchten maar dan een eeuw eerder en toen voor de Russen. Maar hij heeft verder in vrijheid geleefd al is hij wel veel te vroeg (39 jaar) overleden. Maar wat heeft hij ons niet een schat nagelaten!
Vanavond vroeg naar bed.
De laatste dag hier, hebben we afgesproken. We willen nog het één en ander zien maar kunnen ook niet al te lang blijven hangen. Álles kunnen we toch niet zien. Over musea maar helemaal niet te praten.
Voor de laatste maal de lange rit in de bus en tram naar het centrum. We stappen uit op het Charles de Gaulleplein waar we 5 dagen geleden nog onwennig om ons heen keken. Nu lopen we resoluut de lange chique winkelstraat in de ‘Nowy Swiat’ en gaan aan het eerste deftige café voorbij om een andere koffiebar te vinden. Een hip uitziende tent krijgt de eer en even later genieten we weer van een cafe latte en een espresso (voor Jos) naast een biertap waar onder de middelste tap een kaartje hangt met Prosecco! Mousserende wijn uit de tap. Ach waarom niet? Maar toch niet op deze tijd van de dag.
De straat is nog behoorlijk rustig rond 10.30 als wij er lopen. Een verschil met afgelopen vrijdag toen we hier ook liepen. Het is droog maar bewolkt. Ik knip nog wat ‘vergeten’ foto’s over dingen die ik later nog las. Maar ons doel is een bezoekje brengen aan het graf van de onbekende soldaat en dan schuin over te steken naar het 2e deel van de getto route.
Als we het de straat ingaan die naar het monument van de onbekende soldaat loopt zien we wat bedrijvigheid op het enorme plein dat ervoor ligt. Veel militairen, bloemen, dure auto’s…Wat is hier aan de gang? Schoorvoetend komen we dichterbij, er zijn geen toeristen! Geen publiek! Mogen wij hier wel zijn? Maar niemand let op ons. We zien een auto stoppen en de chauffeur omlopen om een paar hele oude mannen te helpen met uitstappen. De mannen, vooral één hele oude (minstens 100 lijkt ons) moeten ondersteund worden, schuifelen langzaam voort en groeten iedereen die ze zien. Ik zou wel wat foto’s willen maken maar durf niet zo goed. Dit is toch, zo te zien, een militaire aangelegenheid? Toch kan ik het niet laten en neem snel een paar shots. We lopen verder en zien dat er veel oude militairen en hun familie plaats namen op stoelen die aan de linkerzijde van het monument zijn opgesteld. We bekijken de enorme bloemenkransen die neergelegd zijn in het gras en die door wat militairen omgeven zijn. We lezen woorden als: Veteranen, president, en andere onverklaarbare Poolse teksten. Niemand houdt ons tegen, we lopen overal. Een grote groep militairen komt aangelopen. Zo te zien, leden van de landmacht, de luchtmacht en de marine. Jos vraagt het aan iemand die in de buurt ook staat te kijken maar die spreekt alleen Pools. Dan stapt Jos op een militair met 4 sterren op zijn pet af en hij wordt vriendelijk te woord gestaan. Het blijkt de 75 jarige herdenking te zijn van 2-9-1939 toen Duitsland Warschau bombardeerde. Op 1 september was Duitsland Polen binnengevallen.
De militair die Jos aansprak heeft blijkbaar een coördinerende rol in het geheel want iedereen komt aan hem wat vragen en hij deelt rustig de lakens uit. Als langzaamaan iedereen een plaats heeft, en alle hoge pieten ‘binnen’ zijn. (De burgemeester? De President? Een hoge meneer van de kerk?) dan komt de militaire kapel in beweging en marcheren alle militairen keurig achter ze aan. Hun (metalen) haken klikken op de stenen. Met wat commando’s van hun commandant staan ze even later in het gelid. Het Poolse volkslied wordt gespeeld. Dat herkennen we van de Olympische spelen. De president of wie hij dan ook wezen mag, houdt een toespraak en de hoge militair met die 4 sterren óók. Hij leest voor uit een map die hij bij zich heeft. Wij sluipen stilletjes rond en ik fotografeer wat. Overal mag ik lopen en staan. Maar natuurlijk kom ik niet over het lage hekje dat het binnenste van het monument afsluit en waar de eeuwige vlam brandt.
Dan volgt een serie van drie geweersalvo’s waar ik niet op voorbereid ben dus bij de eerste knal, voorafgegaan door een geschreeuwd commando, schrik ik me het lazarus. De kransen worden aangedragen en de bijbehorende afgevaardigden voegen zich achter ‘hun’ krans. De eerste krans is van de veteranen en daar zijn de meeste en kleurrijkste afgevaardigden te zien. In alle stilte en waardigheid worden de kransen op het graf, waar inderdaad de resten van een onbekende soldaat in rusten, neergelegd. Ook in het monument aanwezig zijn urnen met aarde van de alle slagvelden waar Polen gesneuveld zijn. Eveneens een urn met aarde uit de graven van de in Katyń vermoorde Poolse officieren.
Katyń? dat lees ik later weer in een kader in mijn wereldgids. Nog steeds een hot item, ook sinds de Russen hebben toegegeven dat ze een ‘foutje’ hebben ge-maakt na hun bezetting van oost Polen in 1940.
Katyn is een Russisch dorp, dat ongeveer 20 km ten westen ligt van de stad Smolensk. Het dorp is bekend geworden door het nabijgelegen bos, dat lange tijd gebruikt werd door de NKVD, de geheime dienst van de Sovjet-Unie, als executieplaats. In 1940 was Katyn een van drie locaties waar de NKVD in totaal en ten hoogste 25.700 Poolse burgers, geestelijken en militairen executeerde. De massagraven werden daarna beplant met bomen.
Direct na de inval van het Rode Leger in het oosten van Polen in september 1939 waren tien-duizenden Polen opgepakt en afgevoerd naar kampen in Rusland, samen met vijftienduizend krijgsgevangenen. Met de arrestatie van de intellectuele bovenlaag van de Poolse bevolking hoopte Stalin eventueel verzet tegen het communisme in de kiem te smoren. Het bevel tot de moord werd gegeven door het Centraal Comité, getekend door Stalin op 5 maart 1940 en goeddeels ten uitvoer gebracht door NKVD-generaal Vasili Blochin. (uit Wikipedia)
Diep, diep onder de indruk verlaten we deze plek waar vroeger een paleis stond en waar het achterliggende park met fontein nog een overblijfsel van is.
Dan lopen we door de nieuwe stad. De enen wolkenkrabber na de andere, tussen oude ver-waarloosde huizen en nieuwe flatgebouwen. We zijn moe. Hebben een paar uur gestaan en willen zitten. Een pizza-hut biedt uitkomst en een pizza. Na gelaafd te zijn zoeken we weer naar overblijfsels en monumenten die ons vertellen over de verschrikkelijke periode in onze geschiedenis die nog maar zo jong is. Op deze plaats is een monu-ment ter nagedachtenis van de mensen die hier op transport gingen voor hun laatste reis. De ‘overstapplaats’.
z.o.z.
Op deze plek stond vroeger een synagoge. Nu een blauwe hemelbestormer. De synagoge is als breking van het verzet in het getto, op 16 mei 1943 met de grond gelijk gemaakt. Deze datum geldt als sym-bool voor het einde van de opstand in het Getto.
Ik laat het hier even bij. Het is nog nauwelijks een vakantieverslag te noemen. Morgen gaan we naar Chopin. Zijn geboorte en zomerverblijf. Ook Chopin moest zijn land ontvluchten maar dan een eeuw eerder en toen voor de Russen. Maar hij heeft verder in vrijheid geleefd al is hij wel veel te vroeg (39 jaar) overleden. Maar wat heeft hij ons niet een schat nagelaten!
Vanavond vroeg naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
