Ostroda en Olsztzyn

20140825 via Ostróda naar Olsztyn
Laat wakker. Nou ja, als je 8 uur laat mag noemen. En we tutten lekker wat aan.
Pas om 10.30 rijden we de camping af en gaan nog even naar links om het plaatsnaambord van Iława (spreek uit Iwawa) te fotograferen. Dit stadje heeft een stedenband met Tholen en Tholen staat dan ook genoemd onder de naam Iława, samen met nog 2 andere steden. Wat die band precies inhoud weet ik niet. Ik ben vergeten daar wat informatie over in te winnen bij onze gemeente. Dat kan achteraf alsnog, natuurlijk. Maar als ik het geweten had, dan had ik misschien met andere ogen naar dit stadje gekeken.
Weg no 16 van Iława via Ostróda naar Olsztyn is meestal in prima conditie maar toch steeds erg smal. In een weide een heleboel zwartbonte koeien. Kijk, zegt ik, de Noordoostpolder!
Het landschap verandert langzaam in een glooiende open mat van weides en akkerland. De zon schijnt uitbundig en ik doe mijn zonnebril op. Dat is altijd de goden verzoeken maar die schelle lucht gaat zeer doen aan mijn ogen. Dus bind ik de strijd met de goden aan die ik natuurlijk zal gaan verliezen. Maar voorlopig kan ik, zonder mijn ogen tot spleetjes te knijpen, naar de ooievaarsnesten op de electrapalen aan de kant van de weg kijken. Hoe meer we naar het oosten rijden, des te meer we er zien. Nesten en ooievaars. Eén keer een ooievaar òp een nest.
In Ostróda aangekomen parkeren we aan de kop van het Jezioro (meer) Drwęki. Een 4*hotel met de Italiaanse naam: Willa Port, trattoria la Riva beloofd een heerlijke cappuccino straks maar eerst eens even rondwandelen. Het moderne hotel heeft op elk balkon een grote lovechair die aan het bovenliggende balkon is opgehangen. Vanuit daar heb je een grandioos uitzicht over het meer waar met mooie dagen van alles te doen is. De vakantie is hier duidelijk alweer voorbij. Geen leven in de brouwerij. We nemen een kijkje in een supermodern amfitheater, we lopen er zomaar naar binnen en bewonderen de moderne architectuur. Op het water een installatie die ons doet vermoeden dat er gewaterskied kan worden aan een boven hangende kabel. Hoe dat precies in zijn werk moet gaan wordt ons helaas niet duidelijk omdat het curieuze ding niet in gebruik is.
Na ons wandelingetje gaan we een koffietje scoren in de trattoria. En even later zitten we aan de café latte met een heerlijk stuk cheese-cake. De manier van opdienen doet ons al vermoeden dat het niet een goedkoop kopje koffie zal worden. Maar we zitten even heerlijk in de zachte banken onderuit voordat we weer verdergaan. Naast ons een zeeaquarium met hele smerige ramen. Dàt is nou toch jammer! En de rekening is ook jammer! Polen was toch goedkoop? Ja, maar als je zelf zulke dure tenten opzoekt is dat je eigen schuld, fluistert een stemmetje in mijn oor. Zł 60, - moeten we betalen. ± € 15, - Nederlandse prijs dus en dan ook nog pittig!
Nu een supermarkt opzoeken en dat wordt deze keer de Netto markt. En binnen een half uurtje hebben we weer voor de komende drie dagen te eten. Vanavond eten we gnocchi. We waren toch op de Italiaanse toer. Ook scoren we een rugsteun voor mijn voorstoel. Het effect moet zijn dat mijn onderrug wat meer naar voren wordt gedrukt. Na installatie moet ik zeggen: dat zit comfortabel.
We vervolgen de weg 16 die nog steeds bijzonder smal en kronkelend door het landschap loopt. Op de andere baan staat een enorme file van vrachtwagens en personen auto’s. Een dubbele doorgetrokken streep zegt duidelijk: op je eigen weghelft blijven! Toch zijn we extra alert omdat we gelezen hebben hoe de Polen met ware doodsverachting tóch gewoon inhalen. Zelf hebben we ook al een paar keer van die fratsen gezien.
Om 13.15 vinden we een parkeerterrein waar we kunnen lunchen maar we moeten dat wel binnen doen want een flinke bui barst los. Het stroomt met bakken langs de ramen maar één kant is vrij omdat het zo waait en de regen dus schuin naar beneden valt. En laat dat nou precies de kant van de deuropening zijn zodat die deur gewoon open kan blijven. Na de lunch rijden we een bosgebied in en wat opvalt, is dat er aan onze kant geen enkele auto meer komt. Als we even later 2 maal een ziekenwagen langs zien scheuren met loeiende sirenes vermoeden we dat het in die file toch niet helemaal goed is gegaan. Of beter, behoorlijk fout is gegaan. Hadden wij een beschermengel?
Rond 14.00 uur rijden we een krappe maar bewaakte parkeerplaats in Olsztyn op, die in de WOMO aangeraden werd. De vriendelijke parkeerwachter waarschuwt vooraf dat we wel Zł 7, - per uur moeten betalen naar dat hebben we er graag voor over omdat we in het centrum staan. De bezienswaardigheden direct onder hand(voet)bereik.
Even een bezoekje bij de toeristinformatie brengen en de rondwandeling kan beginnen. Allereerst de enige overgebleven stadspoort uit de middeleeuwen die nog te zien is. Aan de noordzijde is een opgraving te zien uit de tijd van de Barbaren? De vertaling daarvan kan ik nergens vinden omdat internet nu erbarmelijk werkt. Het zei zo!
Naar de volgende blz.
We slenteren door het voetgangersgebied, mooie winkels, mooie panden. Een jongen staat zijn viool uit te pakken en te stemmen dus daar blijf ik even geduldig op wachten en even later klinkt de ijle eenzame toon van een geoefende violist die speels een melodie van één van de Weense wals koningen ten gehore brengt. Natuurlijk gaat er een gift in de simpele vioolkist en ik bedank hem vriendelijk.
En dan de grote basiliek van St. Jakob. De dom is aan de buitenzijde prachtig gerestaureerd en aan het jaartal 2000 te zien is dat ook niet zo verwonderlijk. Bij binnenkomst is het eerste dat opvalt, de donkere sfeer. Het moderne glas in lood is van een schitterende kleur koningsblauw, rood en geel. Maar veel licht laten ze niet door.
Het gouden altaar geeft wèl bijna licht. Dat staat met zijn gouden versiersels te pronken op zijn plek. De enorm hoge gotische kerk is ook van binnen in perfecte staat. Dat komt mede, doordat hier nog zoveel kerkgaande gelovigen zijn die elke zondag op wel 8 verschillende tijden naar de kerk kunnen voor het bijwonen van een dienst. Dat verneem ik even later, als Jos alweer buiten staat en ik nog even aan het fotograferen ben, van een przewodnik (gids) die ik aanspreek als ik een duit in het busje doe. Ik vraag of hij Engels spreekt maar dat doet hij niet. Wèl Duits! En een paar woorden Nederlands omdat hij 10 jaar in Nederland woonde. Nou, je begrijpt. Hij wil wel graag praten en ik graag luisteren naar zijn kennis en belevenissen en er ontspint zich een geanimeerd gesprek. Hij vertelt dat hij in Apeldoorn werkte en in Nijmegen in een voormalig klooster heeft gewoond. In Nederland zijn nog wel kloosters maar die zijn meestal niet meer bevolkt door nonnen of paters. Hier zijn nog in elke provincie kloosters te vinden en die zijn ook nog bevolkt en niet alleen met oudere mensen.
Vol trots laat hij de stoel zien waar ‘hun’ Poolse Paus Johannes Paulus heeft gezeten tijdens een mis die hij opdroeg. Ook verteld hij de verhalen bij de sculpturen die we zien in de kerk. Al die heiligen zeggen me niet zo veel maar zijn enthousiasme is aanstekelijk en vraag steeds naar een volgend vraagteken voor me. Bv een klein verlicht kastje naast het altaar? Daar zit een relikwie in van (als ik het goed onthouden heb), ene Andreas! Jos is inmiddels natuurlijk komen kijken waar ik blijf en loopt ook met de man mee, ‘zijn’ kerk door. Antonio Fabiénski, zo staat op een naambordje op zijn borst, is het dertiende kind van zijn ouders, drie zusjes zijn non geworden en dat is nog steeds een zeer eerbiedwaardige roeping hier in Polen. Vlak bij het doopvont staat een oude houten biechtstoel zonder gordijntjes. Hij ziet me ernaar kijken met een blik van: wat is dat nou weer? En dan begint hij te lachen. Jaja, vroeger moest je biechten he. Dan moest je je zonden of kleine foutjes aan meneer de pastoor opbiechten. Antonio had altijd veel op te biechten gehad. Hoe kon hij trouw blijven aan zijn Poolse vrouw als er zoveel mooie vrouwen rondlopen en schalks kijkt de oude snoeper naar mij. Ik schiet in een lach. Maar dat moest hij wel biechten natuurlijk. Haha alsof daarmee alles weer goedkwam. Ik mag een foto van hem nemen en even later lopen we glimlachend weer buiten. Nog een kort bezoek aan het raadhuis en we lopen tevreden naar de parkeerplaats waar goed op ons grijze tantetje is gepast. De man achter de kassa rekent ons 1 uur af terwijl we toch bijna 2 uur van zijn bewaking hebben genoten. Hij dacht natuurlijk, ach, dat zijn arme sloebers!
Dan is het nog maar een klein stukje naar de aanbevolen camping. De weg wordt slechter en de laatste 10 km veranderen zelfs in een wasbord. Nou, daar hebben we ervaring mee dus rijden we met nauwelijks 20 km p.u. over deze beproeving. Volledig door elkaar geschud komen op een idyllisch gelegen camping aan. Nergens een receptie te vinden maar wel veel ruimte. We gaan ergens staan en Jos vraagt aan de buurman waar we ons kunnen melden. Oh, is het antwoord. Ga maar gewoon staan, hij komt vanzelf wel naar jullie toe. Hij, is de man die even later op een tractor voorbijkomt. We krijgen zijn Wi-Fi code maar daar hebben we weinig aan. Dan maar een dag zonder. Oh nee, twee dagen. Of we moeten dichter bij zijn huis gaan staan, dan hebben we meer kans op een goede verbinding. We laten het zo, en morgen (als we hier weer terug gaan komen na een rondrit in de omgeving) kijken we wel weer verder