Vrijdag 1 maart 2013: vertrek naar Reyjavik

Dan is het vrijdagmorgen 1 maart 2013, kwart over 8 en de telefoon gaat….de taxi is er al. Toch nog even haasten maar met een paar minuten installeren we ons in de comfortabele bus met een praatgrage chauffeur. Er moet nog een echtpaar opgehaald worden en de chauffeur kletst wat af in de tijd die dat duurt. We horen alles over de gehandicapten die hij vervoert in zijn bus. Dat hij in het leger was en nu dus buschauffeur is geworden. In mijn hoofd ben ik natuurlijk helemaal niet bezig met zijn verhaal maar dwaal lekker af naar verre oorden vol woeste natuur.
Zonder oponthoud zijn we in een mum van tijd op Schiphol en inchecken is zo gebeurt. Leve de moderne techniek! De instapkaarten zijn thuis al uitgeprint.
Omdat we in Europa blijven is de paspoortcontrole een fluitje van een cent en hebben we veel tijd voor wat shoppen op de plek waar je, zonder instapkaart, niet mag komen.
Jos en Ad gaan op zoek naar een paar flesjes wijn, die de kosten moeten drukken van de reis naar IJsland. IJsland is duur en de drank is daar helemaal niet te betalen. Nou ja, helemaal niet…..we willen er niet zoveel geld aan uitgeven, laten we het daarop houden. Per man/vrouw mogen er drie flessen ingevoerd worden dus lopen we even later met 12 flessen richting de D pier. Vertrek 13.20 uur exact.
In een Boeing 757 vliegen we in drie uur naar Kevlavik, het vliegveld van Reykjavik. Een modern vliegveld waar we alleen maar toestellen van Icelandair zien staan. De bagage is er nog eerder dan wij, bij de lopende band. Daar zou Schiphol toch eens moeten gaan kijken. Er gaat daar nogal eens wat mis met dat bagagevervoer van vliegtuig naar lopende band. Jos en Ad lopen met grote passen vooruit….hup, die auto halen, schijnen ze te denken. Draaideur door, met opschrift en pijl↑richting “Avis pick-up”. Buiten zijn geen gebouwen meer te bekennen. Wij lopen er achteraan als slaafse vrouwen. Wat gaan ze nu doen? We zullen ons toch eerst moeten melden bij een Avis balie? En geld wisselen? Enfin, na een (buiten)tochtje achter de bagagekarretjes komen ze ook tot die ontdekking en gaan we rechtsomkeer weer terug naar de hal met de autoverhuurloketten. De mannen doen de papieren afhandeling inclusief het aanmelden van een tweede chauffeur en ik ga even wat geld wisselen. € 175,- en daar krijgen we Isk 27.440 voor. Lastig rekenen. €1,- is Isk 150. Maar de IJslander schijnt alles met creditcard te betalen. Zelfs een eenvoudig kopje koffie wordt nog met dat stukje plastic afgerekend. Wij gaan dus ook gewoon onze card gebruiken.
De auto is een witte Mitsubishi Pajero 4WD met spikes. Ad mag als eerste rijden en als hij optrekt en de rem aanraakt vliegen we zowat door de voorruit. Pang, stil……nog eens proberen en weer staat de auto abrupt stil. Maar als we even later op het parkeerterrein een rondje rijden, om te testen, doet de rem het normaal. De auto heeft een mooie navigatie en de hotels hebben keurige coördinaten, maar IJsland is niet als land te bekennen op die navigatie! Hoe we ook proberen, we blijven in Frankrijk rondtoeren. Dan maar op de ouderwetse manier: kaart op schoot van de bijrijder die dan tevens verantwoordelijk is voor de rit. De dames zitten gezellig achterin en genieten van het uitzicht. Het is niet koud. 8° buiten. We hadden meer wit en meer kou verwacht van IJsland in de winter. Dan weten we nog niet wat ons nog te wachten staat.
De horloges een uurtje terugzetten en even later rijden we over weg 41 richting de hoofdstad. Binnen een uur zijn we bij het hotel maar toch is het inmiddels al bijna 6 uur geworden. Het 3***centerhotel “Klöpp” heeft de ingang op de hoek van een drukke straat en Ad en Corrie krijgen een klein kamertje op de 4e etage aan de straatkant. Wij kijken, in een iets grotere kamer, uit op een soort binnenplaats met speeltuin. Het lawaai van de straat dringt daar minder door.
We drinken wat in de hal van het hotel en vertrekken even later om een hapje eten te gaan zoeken en komen per ongeluk terecht in een heel leuk restaurant “Grill MarkaĐurin” waar ze maar één menu hebben. Meer dan verrukkelijke gerechten worden ons voorgeschoteld en de sfeer is heerlijk ontspannen. Natuurlijk een lekker wijntje erbij en de prijs valt reuze mee. Toen Jos en ik hier 5 jaar geleden waren was de alcohol nog 5 maal zo duur als in Nederland. Nu nog niet eens het dubbele.
'S nachts moet het raam dicht vanwege het lawaai, maar eigenlijk is het te warm om het raam niet open te hebben.