Zondag 3 maart 2013

Zondag 3 maart 2013
Bij het ontbijt krijgen we ieder ons eigen potje thee. Gisteren, voor we naar bed gingen vroeg hij ons wat we als ontbijt wilden. Jammer, hij heeft geen fruit maar zijn zelfgebakken brood, eigengemaakte rabarberjam, zijn verrukkelijke ham en prima kaas maken veel goed. We hebben de landkaart mee aan tafel om de route te bepalen. Matthias komt ook vertellen over zijn geliefde IJsland en de omgeving waar hij al heel lang woont.
We vertrekken naar de Hraunfossar het de ontroerende Barnafoss. Barna is kind en de foss (waterval) ontleent zijn naam aan het volgende, waargebeurde verhaal: De bewoners van een nabijgelegen boerderij gingen op kerstavond naar een naburig dorp en lieten de kinderen thuis achter. De kinderen wilden niet thuisblijven en volgden na enige tijd de ouders. Toen de ouders huiswaarts keerden zagen ze in de sneeuw sporen van kindervoeten die bij de smalle brug naast de waterval ophielden. De wanhopige vader sloopte daarop de brug in de hoop dat er later geen kinderen meer konden verdrinken.
De naastgelegen Hraunfossar is zo bijzonder omdat het water eerst 46 kilometer onder de lava doorloopt alvorens zichtbaar te worden in een kilometer lange strook en zich stort in de Hvita.
In het Foss hotel in Reykholt drinken we vervolgens een kop koffie. Dit is het dorpje waar de IJslandse saga schrijver (o.a. de Edda)en dichter Snorri Sturlonson is geboren en heeft gewoond. De warme bron die in de 12e eeuw al zijn buitenbad verwarmde is nu nog een trekpleister voor toeristen. Een dame in het hotel weet te vertellen dat de toenmalige bewoners van het dorpje helemaal niet zo blij waren met de arrogante man die alle rijkdom naar zich toe trok terwijl zij in arrenmoede moesten toezien.
Na de lunch bij een benzinestation gaan we naar het noorden om een kleine dode vulkaan te bekijken: de Grábrók. Het is steeds harder gaan waaien en daardoor niet zo aangenaam meer buiten de auto. Maar met de auto kan je nou eenmaal de berg niet op dus gaan Ad, Cor en Jos de klim naar het top(je) wagen. De trap is glibberig want het vriest inmiddels ook, dus blijft die motregen liggen op de houten treden. De kanjers bereiken te top en ik fotografeer hun lijven naar niet hun teleurgestelde gezichten toen het kratertje niet veel voorstelde. Het omringende lavaveld de: Grábrökarhraum is, door de kou, verder niet te bekijken en verdere verkenning van het gebied is dan niet aan de orde. Via een golfbaan die er verzopen bijligt, is de Glanni, een waterval te bekijken. Van de weg af niet te zien dus stelt Ad voor om even heen en weer te rennen. In 5 minuten ben ik terug beloofd hij. En verdorie…..snel als de wind en daar is hij al weer. Nauwelijks naar adem snakkend vertelt hij dat er inderdaad een aardige waterval is. Leuke wandeling door het lavaveld en er is een aardige waterval te zien. Wij weten al dat we nog veel mooiere te zien krijgen en dat deze reis de echte toppers niet aan de orde zijn.
Het volgende bijzondere plekje dat aangedaan moet worden is de Deildartungguhver. De grootste hete bron die 200 liter, 100° water, per seconde levert. In 24 uur wordt dat water door een geïsoleerde pijpleiding naar Borganes en Akranes geleid. Onderweg koelt het water maar 20% af.
Terug naar ons hotel voor een wijntje van Matthias. Lekker…..tja dát niet, maar de mededeling dat het helder en koud is en dat de mogelijkheid voor een beetje Aurora Borealis erin zit, maakt alles weer goed. Van opwinding kunnen we nauwelijks eten, terwijl Matthias toch zo zijn best heeft gedaan. Het is -8° en de sterrenhemel is prachtig. Zal ik me aan fotograferen wagen of alleen maar kijken en genieten? Ik besluit tot het laatste maar Jos wil toch wat proberen vast te leggen en pakt de grote camera en de groothoeklens. Statief erbij en nu maar wachten tot ’het licht’ zich wil laten zien. Rond 22.00 uur gaan we naar buiten en er is zowaar een witte lichte streep aan de hemel te zien. Met vraagtekenogen kijken we naar de baan licht. Matthias komt ook buiten en …ja hoor zegt hij, dat is het begin. We vertrekken naar boven, naar ons eigen balkon en zien steeds meer strepen verschijnen op verschillende plaatsen. Breed en smal, zich terugtrekkend en uitdijend. Lichtgroen wordt het en Corrie begint een indianendans rond het balkon. Ohhhhhhhh kijk dan, kijk dan… alsof wij zouden vergeten naar boven te kijken. Jos rommelt met het fototoestel maar er is iets niet goed….Ank, ik doe, Ank ik wil Ank, Ank. NEE, ik wil niet kijken naar het toestel ik wil in de lucht staren naar dit wonder van de natuur. Corrie blijft roepen en wordt steeds enthousiaster. Matthias komt ook af en toe even boven en vertelt van de kleuren. Wit en groen komen het meest voor in allerlei varianten en roze zo heel af en toe en rood! Rood heeft hij maar een keer in zijn leven gezien.
Kijk dan toch, Ohhhhhhhh, Ohhhhhhhh dat ik dit mag zien roept Corrie. Ze is op het puntje van het balkon, af en toe omarmt ze Ad en dan voel ik weer een paar armen om me heen. Jos heeft de techniek inmiddels de rug toegekeerd en staart ook met verbazing de eindeloze sterrenhemel met zijn sluiers in. Een langzaam golvende beweging en het oplossen van een brede baan in strepen en stukjes! Ja, dit is ècht het Noorderlicht. Als we denken dat het einde van de voorstelling nadert voelen we was hoe koud we zijn geworden en één voor één taaien we af om een lange poos onder de douche te gaan staan. En dat we moeilijk kunnen slapen, ondanks de volledige stilte buiten, is dat te danken aan deze unieke ervaring of aan het feit dat we het toch nog steeds koud hebben. Maar wat was het de moeite waard.