Dinsdag 5 maart 2013

Dinsdag 5 maart 2013-03-11de
Na een onrustige nacht die overheerst werd door storm en een bed dat schommelt, zitten we weer met de grote groep te ontbijten. We vragen of de groep er vanavond nog is, omdat wij er vanavond wel weer zullen overnachten, maar eventueel ergens anders kunnen dineren. De groep gaat na het ontbijt echter weer verder en wij besluiten dus, na een ontdekkingstocht langs de zuidkust, hier vanavond weer te dineren.
Allereerst rijden we een tijdje de verkeerde kant op. Overal is het wit en als je niet oplet en lekker zit te kletsen en naar buiten te kijken maakt het toch niet uit waar we rijden. Maar zo komen we nooit bij die watervallen, dus na een poosje ontdekt Ad dat we de verkeerde kant oprijden en zo noooooooooit bij de ❶ (rondweg) zullen komen. Enfin, lachen natuurlijk en genieten van het uitzicht.
Als eerste komen we bij de Seljalandsfoss. In de winter! Dat herkennen we nauwelijks. Maar wat een beauty. Het verstuiven van het water als het eenmaal de bodem bereikt maakt de omgeving er sprookjesachtig mooi op. Maar het is wel heel erg koud Lang kunnen de handschoenen niet uitblijven. We lopen wat rond en bekijken het wonderlandschap van alle kanten. Hiervandaan kan in de zomerperiode een flinke wandeling gemaakt worden langs meerdere watervallen. Daar voor moet je eerst een (nu gladde) trap beklimmen en dan langs de rivier de wandeling aanvangen. Als je hem helemaal zou willen lopen is dat 27,5 kilometer naar een hut op de gletsjer. Die is pas open na 1 juli.
Daarna weer in de auto, waar we snel weer opwarmen. We gaan een smalle weg naar de kust op tot we niet verder kunnen rijden en we uitstappen om in de verte, 11 kilometer uit de kust, de Westmann eilanden te zien liggen. Deze eilanden (15 in totaal en nog 30 steile riffen en rotspunten in de zee, zijn bereikbaar per boot en per vliegtuigje, maar ze zien eruit alsof je er zo heen zou kunnen zwemmen als de zee-temperatuur aangenaam zou zijn. Wij blijven langs de kust en fotograferen wat en stoppen een klein beetje lava zand in een plastic zakje om mee naar huis te nemen. Weer in de auto lezen we weer het verhaal van de meest recente ramp die het grootste eiland, Heimaey, overkwam op 23 januari 1973. De Helgafell, die aan de oostkant van het eilandje ligt, kwam tot uitbarsting.
De 5880 inwoners moesten snel worden geëvacueerd. Hun stadje, die 1 kilometer van de (dood gewaande) vulkaan lag, werd al gedeeltelijk overstroomd door lava en as. Het was een groot geluk dat de gehele vissersvloot in de haven lag en zo kon iedereen het eiland tijdig verlaten. Een miraculeuze ontsnapping aan de hel. De eruptie duurde tot mei waardoor bijna ⅓ deel van de stad onder lava werd begraven en de rest onder een dikke laag as kwam te liggen. De haven en de visindustrieën bleven gespaard doordat de naderende lavastroom door de IJslanders met tonnen zeewater werd afgekoeld, waardoor deze uiteindelijk ook stopte.
Het eiland was een stuk groter geworden en de haven was zelfs verbeterd door de beschutting die de verse lava bracht. Alle bewoners keerden uiteindelijk terug naar hun, behoorlijk veranderde, woonplaats.
Wat een uitbarsting en de modderstromen en asregens met een boerengezin kan doen wordt ons verteld door een prachtige film in een boerenschuur, even verderop de rondweg. De boer van het stuk land aan de voet van de Eyjafjallajökull heeft de uitbarsting (2010-alle vliegverkeer in Europa een paar dagen stil) en de gevolgen daarvan voor zijn gezin en bedrijf, commercieel gemaakt. We worden vriendelijk ontvangen door de boerin die koffie en thee schenkt en ons een film laat zien die we na afloop kunnen kopen. Mooi om aan de kleinkinderen en andere familie en vrienden te laten zien ter verduidelijking van wat zo’n uitbarsting nou doet met een IJslandse familie. Op naar de 63 meter hoge Skógafoss. Die is bijkans nog indrukwekkender dan de voorgaande die maar een paar meter hoger is. Ook wat commerciëler gemaakt door er een hotel en een café restaurant bij te plaatsen. We vergapen ons aan een Engelse vrouw die met een rok, blote benen en sokken in lage bruine molières naast haar, in lange broek gestoken echtgenoot een wandeling naar de waterval maakt. Ik kan het niet laten, en maak een foto. Bij een gevoelstemperatuur van -15°, is dat vragen om een blaasontsteking (denk ik).
Corrie wil dolgraag een gletsjer van dichtbij zien dus rijden we door, voor een bezoekje aan de Sólheimajökull. Wij waren daar eerder, in augustus 2007, maar konden er toen niet echt dichtbij komen. De gletsjer zakt in de zomerperiode met 5 meter per dag naar beneden en het water dat er dan vanaf komt vormt een grens tussen de gletsjer en de vaste grond waarop je wèl kan lopen. Nu kunnen we een heel eind met de 4WD het terrein op en we stoppen bij een soort kamp waar allerlei vrachtwagens, campers en enorme 4WD’s staan. Wat zijn ze daar aan het doen? Niemand kijkt naar ons dus we stappen uit en lopen verder het grillige terrein in. Daar is een filmploeg aan de gang. IJssculpturen en sneeuwscooters staan klaar en nepsneeuw in de vorm van schuimplastic ligt overal verspreid. Maar wij lopen erlangs om naar de voet van de gletsjer te gaan kijken. Je kunt zelfs onder een overhangend ijsdak door zodat je het gevoel krijgt, in de gletsjer te zijn. Meer mensen lopen er onderdoor maar ik ben een beetje angstig. Lijkt me behoorlijk gevaarlijk. Als een filmmedewerker naar me toekomt om te zeggen dat het heel onverstandig is om eronder te gaan staan en als voorbeeld het naastgelegen, in elkaar gedonderde stuk ijsdak, laat zien, roep ik mijn geliefden terug en gelukkig gehoorzamen ze. We blijven nog een poosje foto’s maken en rondkijken in deze wondere wereld. De filmmensen zijn intussen bezig met borstels om het lavazand van het ijs af te vegen. Hoe maakbaar zal de film zijn? Hijzelf noemt het: just a stupid commercial!
Als laatste voor vandaag moeten we toch nog een bezoekje aan de kust brengen bij Dyrhólaey. Het schitterende lava en de grillige rare vervormingen van basaltformaties hebben destijds behoorlijk indruk op me gemaakt. Ik ging toen alleen, onder een paraplu en zonder Jos, die geen zin had in een regenwandeling, het zwarte strand op. Dat wil ik ze nu ook graag laten zien.

Tevreden met deze dag gaan we naar ons hotel in Selfoss waar het nu heerlijk rustig is.