Donderdag 7 maart 2013
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
07 Maart 2013 | IJsland, Grindavík
Donderdag 7 maart 2013
Veel wind, maar geen sneeuw. We kunnen vertrekken. We worden hartelijk uitgeleide gedaan en even later rijden we op een schone weg richting Reykjavik. Bij het, 20 km verder gelegen stadje Selfoss, zien we hopen, opzijgeschoven, sneeuw liggen. Hoe meer we Reykjavik naderen, hoe meer sneeuw er ligt en af en toe wordt het zicht bemoeilijkt door opwaaiende sneeuwmassa’s. We zien een auto die dwars door de middenvangrails is komen zetten en er bovenop is stil komen te staan. Hulp wordt al geboden. Op de top van de pas, die we over moeten, is een herinneringsplaats ingericht in de vorm van een flink aantal witte kruizen. Ter nagedachtenis aan de vele verkeersdoden die hier vielen vanaf 1974.
Wij komen er zonder brokken af en rijden zuid onder Reykjavik door richting Reykjanesbӕr, ofwel Kevlavik. Dat is de plek waar we nog eenmaal zullen overnachten om de volgende morgen vlak bij het vliegveld te zijn waar de auto teruggebracht moet worden en wij worden geacht met vlucht FI 502 mee te vliegen.
Het is nog te vroeg om ons in een hotel op te sluiten en dus besluiten we nog wat rond te toeren. Er is ons afgeraden om van de hoofdweg af te gaan maar weg nummer 43 ziet er zo betrouwbaar uit dat we unaniem besluiten toch een kijkje aan de zuidkust van het schiereiland te gaan nemen.
We komen terecht in een ruig en verlaten landschap. Maar waar is het nou, buiten Reykjavik, niet ruig, wild en verlaten in dit land? Hier zie je trouwens goed wat de asregen met de maagdelijke sneeuw heeft aangericht. Alles is overdekt met een dun zwart laagje.
Bij een metalen brug, over een scheur in het landschap, stoppen we achter een toeristenbus die net een lading Japanners heeft losgelaten. Die staan elkaar te fotograferen aan de rand van het ravijn en op de brug. Het waait. Wat? Waait, ik kan je niet verstaan……het stormt. We leunen tegen die wind in en lopen het wegje naar de brug op, waar de groep Japanners net weer vandaan komt. Die houden elkaar stevig vast. Maar dat kan toch niet voorkomen dat één van de dames pardoes omwaait. Ze komt naast het houten plankier terecht, die de veilige weg naar de brug zou moeten zijn. Middenin het lavastof en gruis ligt ze. Snel wordt ze door anderen overeind geholpen en stevig tussen twee andere landgenoten ingeklemd vervolgt ze de weg. Wij kijken even op de brug, naar de scheur die langzaam maar onvermijdelijk IJsland aan het uit elkaar drijven is. Op het traliehekwerk langs de brug hebben wat mensen hun initialen achtergelaten in de vorm van metalen slotjes met tekstjes erop. Volgens Ad doen mensen dit in de hoop dat het navolging zal krijgen en over een aantal jaren, het hekwerk van de brug vol zal hangen met deze slotjes.
Vlug weer naar de auto, die er verloren bijstaat, nu de bus weer vertrokken is. Zo zie je echt goed hoe leeg dit land nog is. We vervolgen onze weg naar het vissersstadje Grindavik, om daar een lunchgelegenheid op te gaan zoeken. In de verte zien we een boortoren, eenzaam omhoog steken. Eromheen bruis, sist en borrelt het land. Hier zit duidelijk heet water in de grond die te gelde moet worden gemaakt. Natuurlijk is er meteen een toeristische attractie van gemaakt en dat zie je dan aan het bruine bordje met een soort mattenkloppertje erop. Als we de auto verlaten waait de achterdeur uit mijn handen. Gelukkig zonder schade aan te richten maar de wind is wel erg heftig aan het worden. Het gebied is weer begaanbaar gemaakt door er plankenpaden overheen te leggen, omrand met stevige houtenpalen en dikke touwen. Dat is wel nodig want als je hier om zou waaien lig je meteen in de gele stinkende zwavelgrond die plaatselijk 80 tot 100 graden heet is.
Nauwelijks kunnen we ons staande houden. Windkracht 10-11 is het toch zeker wel. Ik ben blij dat ik een touw kan grijpen maar fotograferen is bijna ondoenlijk. Ik kan zelfs het kleine toestelletje niet stil houden. Jos z’n muts waait af en is niet meer te pakken, maar als de wollen sjaal van Corrie zomaar over haar hoofd, het gevaarlijke gebied invliegt kan Ad dat niet op zich laten zitten en hij klimt meteen over het hek. Ik sta inmiddels in een hoekje van touwen, stevig verankerd, en heb 1e klas zicht op het toneeltje. Als de sjaal gepakt is baan ik me voorzichtig een weg terug langs het touw en het laatste stukje tot de auto is: God zegene de passen. Ik kom heelhuids bij de auto aan en ga in de luwte staan om de escapades van de andere drie vast te leggen. Als we allemaal bij de auto zijn openen Jos en Ad beiden tegelijk de voorportieren: whoetsch…………daar vliegen de dure leren handschoenen van Ad de lucht in. Hopeloos alleen gaan ze hun weg naar de vernietiging in het hete veld. Ad kan niets anders doen dan teleurgesteld toekijken. Het is nog een hele toer om de deuren gesloten te krijgen maar het lukt en we gaan richting lunch……….
Grindavik is een ongezellig ogende stad en het kost wat moeite om een gelegenheid voor de lunch te vinden. Veel is er niet te koop maar we stellen ons tevreden met een broodje “gezond”. Met verbazing constateren we dat ze hier drop verkopen. Ik dacht altijd dat het een Nederlandse specialiteit was maar ook hier is dus zoute drop te koop.
Vlug weer weg uit het ongezellige oord en zonder problemen komen we in Reykjanesbӕr, ofwel Kevlavik (naar het nabijgelegen vliegveld Kevlavik )terecht. Hotel Berg is het netste hotel wat we tot nu toe hebben gehad. Ik wil even een uiltje knappen en zak weg op het lekker aanvoelende bed. Meteen hoor ik boven mijn hoofd getimmer en gezaag. Het hotel wordt verbouwd. Toch val ik in slaap en kom even bij van een vorige slechte nacht vol gesnurk, naast mij, en wind, buiten mij. Een uurtje later zitten we alle vier te genieten van een wijntje in de huiskamer. Buiten regent het en aan de overzijde van de haven, waar ons hotel aan ligt, lonkt het ons beloofde goede restaurant voor het laatste avondmaal. Om 7 uur gaan we, het is gelukkig droog, een rondje langs de haven maken en het trapje op naar een gezellig en vriendelijk restaurant. Het is vooral in onze ogen gezellig omdat er weinig licht is. De kerstballen branden en er staan kaarsen als verlichting. Dit in tegenstelling tot de meeste restaurants die met tl verlichting je snel weer willen doen verdwijnen. Heerlijke visschotel en genieten van een redelijk geprijsde wijn. Vroeg naar bed want morgen gaat om 04.30 uur de wekker af.
Veel wind, maar geen sneeuw. We kunnen vertrekken. We worden hartelijk uitgeleide gedaan en even later rijden we op een schone weg richting Reykjavik. Bij het, 20 km verder gelegen stadje Selfoss, zien we hopen, opzijgeschoven, sneeuw liggen. Hoe meer we Reykjavik naderen, hoe meer sneeuw er ligt en af en toe wordt het zicht bemoeilijkt door opwaaiende sneeuwmassa’s. We zien een auto die dwars door de middenvangrails is komen zetten en er bovenop is stil komen te staan. Hulp wordt al geboden. Op de top van de pas, die we over moeten, is een herinneringsplaats ingericht in de vorm van een flink aantal witte kruizen. Ter nagedachtenis aan de vele verkeersdoden die hier vielen vanaf 1974.
Wij komen er zonder brokken af en rijden zuid onder Reykjavik door richting Reykjanesbӕr, ofwel Kevlavik. Dat is de plek waar we nog eenmaal zullen overnachten om de volgende morgen vlak bij het vliegveld te zijn waar de auto teruggebracht moet worden en wij worden geacht met vlucht FI 502 mee te vliegen.
Het is nog te vroeg om ons in een hotel op te sluiten en dus besluiten we nog wat rond te toeren. Er is ons afgeraden om van de hoofdweg af te gaan maar weg nummer 43 ziet er zo betrouwbaar uit dat we unaniem besluiten toch een kijkje aan de zuidkust van het schiereiland te gaan nemen.
We komen terecht in een ruig en verlaten landschap. Maar waar is het nou, buiten Reykjavik, niet ruig, wild en verlaten in dit land? Hier zie je trouwens goed wat de asregen met de maagdelijke sneeuw heeft aangericht. Alles is overdekt met een dun zwart laagje.
Bij een metalen brug, over een scheur in het landschap, stoppen we achter een toeristenbus die net een lading Japanners heeft losgelaten. Die staan elkaar te fotograferen aan de rand van het ravijn en op de brug. Het waait. Wat? Waait, ik kan je niet verstaan……het stormt. We leunen tegen die wind in en lopen het wegje naar de brug op, waar de groep Japanners net weer vandaan komt. Die houden elkaar stevig vast. Maar dat kan toch niet voorkomen dat één van de dames pardoes omwaait. Ze komt naast het houten plankier terecht, die de veilige weg naar de brug zou moeten zijn. Middenin het lavastof en gruis ligt ze. Snel wordt ze door anderen overeind geholpen en stevig tussen twee andere landgenoten ingeklemd vervolgt ze de weg. Wij kijken even op de brug, naar de scheur die langzaam maar onvermijdelijk IJsland aan het uit elkaar drijven is. Op het traliehekwerk langs de brug hebben wat mensen hun initialen achtergelaten in de vorm van metalen slotjes met tekstjes erop. Volgens Ad doen mensen dit in de hoop dat het navolging zal krijgen en over een aantal jaren, het hekwerk van de brug vol zal hangen met deze slotjes.
Vlug weer naar de auto, die er verloren bijstaat, nu de bus weer vertrokken is. Zo zie je echt goed hoe leeg dit land nog is. We vervolgen onze weg naar het vissersstadje Grindavik, om daar een lunchgelegenheid op te gaan zoeken. In de verte zien we een boortoren, eenzaam omhoog steken. Eromheen bruis, sist en borrelt het land. Hier zit duidelijk heet water in de grond die te gelde moet worden gemaakt. Natuurlijk is er meteen een toeristische attractie van gemaakt en dat zie je dan aan het bruine bordje met een soort mattenkloppertje erop. Als we de auto verlaten waait de achterdeur uit mijn handen. Gelukkig zonder schade aan te richten maar de wind is wel erg heftig aan het worden. Het gebied is weer begaanbaar gemaakt door er plankenpaden overheen te leggen, omrand met stevige houtenpalen en dikke touwen. Dat is wel nodig want als je hier om zou waaien lig je meteen in de gele stinkende zwavelgrond die plaatselijk 80 tot 100 graden heet is.
Nauwelijks kunnen we ons staande houden. Windkracht 10-11 is het toch zeker wel. Ik ben blij dat ik een touw kan grijpen maar fotograferen is bijna ondoenlijk. Ik kan zelfs het kleine toestelletje niet stil houden. Jos z’n muts waait af en is niet meer te pakken, maar als de wollen sjaal van Corrie zomaar over haar hoofd, het gevaarlijke gebied invliegt kan Ad dat niet op zich laten zitten en hij klimt meteen over het hek. Ik sta inmiddels in een hoekje van touwen, stevig verankerd, en heb 1e klas zicht op het toneeltje. Als de sjaal gepakt is baan ik me voorzichtig een weg terug langs het touw en het laatste stukje tot de auto is: God zegene de passen. Ik kom heelhuids bij de auto aan en ga in de luwte staan om de escapades van de andere drie vast te leggen. Als we allemaal bij de auto zijn openen Jos en Ad beiden tegelijk de voorportieren: whoetsch…………daar vliegen de dure leren handschoenen van Ad de lucht in. Hopeloos alleen gaan ze hun weg naar de vernietiging in het hete veld. Ad kan niets anders doen dan teleurgesteld toekijken. Het is nog een hele toer om de deuren gesloten te krijgen maar het lukt en we gaan richting lunch……….
Grindavik is een ongezellig ogende stad en het kost wat moeite om een gelegenheid voor de lunch te vinden. Veel is er niet te koop maar we stellen ons tevreden met een broodje “gezond”. Met verbazing constateren we dat ze hier drop verkopen. Ik dacht altijd dat het een Nederlandse specialiteit was maar ook hier is dus zoute drop te koop.
Vlug weer weg uit het ongezellige oord en zonder problemen komen we in Reykjanesbӕr, ofwel Kevlavik (naar het nabijgelegen vliegveld Kevlavik )terecht. Hotel Berg is het netste hotel wat we tot nu toe hebben gehad. Ik wil even een uiltje knappen en zak weg op het lekker aanvoelende bed. Meteen hoor ik boven mijn hoofd getimmer en gezaag. Het hotel wordt verbouwd. Toch val ik in slaap en kom even bij van een vorige slechte nacht vol gesnurk, naast mij, en wind, buiten mij. Een uurtje later zitten we alle vier te genieten van een wijntje in de huiskamer. Buiten regent het en aan de overzijde van de haven, waar ons hotel aan ligt, lonkt het ons beloofde goede restaurant voor het laatste avondmaal. Om 7 uur gaan we, het is gelukkig droog, een rondje langs de haven maken en het trapje op naar een gezellig en vriendelijk restaurant. Het is vooral in onze ogen gezellig omdat er weinig licht is. De kerstballen branden en er staan kaarsen als verlichting. Dit in tegenstelling tot de meeste restaurants die met tl verlichting je snel weer willen doen verdwijnen. Heerlijke visschotel en genieten van een redelijk geprijsde wijn. Vroeg naar bed want morgen gaat om 04.30 uur de wekker af.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
