14 en 15 september

20140914 naar het schiereiland van de Wisła.
Ongeveer 35 kilometer ten oosten van Gdansk, bevind zich het schiereiland van de Wisła. Het ligt tussen de Oostzee en het vaste land en heeft de Wisła lagune doen ontstaan. Door duizenden jaren stroming in zee werd hier, ongeveer 12 kilometer voor de Poolse kust langzaam een landtong van ongeveer 75 kilometer gevormd. In het midden bevind zich de grens met de Russische enclave Kaliningrad. Op het Russische deel moet de grootste barnsteenvoorraad ter wereld zich bevinden.
Maar voordat we de nauwe strook land oprijden nemen we eerst nog even afscheid van het kasteel van Marlbork dat zo mooi aan de overzijde van de rivier de Nogat ligt te pronken. Vanmorgen heeft Jos appelflappen gebakken en voordat we vertrokken hebben we genoten van de heerlijke versnapering bij de koffie. Om 11.30 pas rijden we weg. Het beloofd weer een mooie dat te worden. Een bijna rechte weg naar het noorden voert ons lang gehuchtjes waar de huizen zoals gewoonlijk hier enorm verschillen in staat van onderhoud. Je hebt er paleisjes bij, compleet met goed onderhouden tuinen maar ook stenen of zelfs af en toe houten bouwsels waarvan de gestucte buitenmuren de tand des tijds laten zien. Kleine en grote stukken verdwijnen en geven zo’n huis een trieste en armoedige aanblik. Maar een groot, hout, verwaarloosd huis heeft weer een ontroerend Pipi-langkousgehalte!
Zeggen en schrijven 1 windmolen zien we op de weg naar de kust. Op de velden staan nog wintergroentes. Boerenkool, rode kool, spruitjes. Dat doet weer naar Nederlands eten verlangen.
Het is zondag en net als in Nederland zijn hier groepen motorrijders op pad. Bij een sklep scoren we een broodje en een flesje afwasmiddel. De zon straalt aan de hemel en het lijkt wel volop zomer. Van deze laatste stuiptrekkingen gaan we fijn genieten.
De weg eindigt in het plaatsje Stegna waar we rechtsaf de landtong opdraaien. Onze camping moet zich in het kleine vakantiedorp Krynica Morska bevinden maar wij willen eerst helemaal tot het eindje van de weg over de landtong rijden. Eens kijken hoe dichtbij we bij die Russische grens kunnen komen. We rijden door dicht gemengd woud waar de naaldbomen overheersen maar er is ook heel veel bebouwing. Er loopt maar één weg van west naar oost met in ons dorpje en in het dorpje Piaski aan het einde van de weg een paar kleine zijwegen. We rijden heerlijk in de schaduw van het aan beide zijden van de weg hoge woud. Links de Oostzee en rechts het sterk vervuilde Wisłalagunegebied. Op het eerste gezicht lijkt het schoon maar dat is dus bedrog! Alle stranden liggen dus aan de Oostzeekust en het klimaat is hier gematigd en zacht.
Overal, net als bij ons in de kustgebieden staat het bord: Zimmer frei! Hier heet dat Pokoje!
Tegen het eind van de rit wordt de straat steeds slechter en slechter en we hobbelen over keien en betonplaten dapper door tot we echt niet verder kunnen. Bij een verlaten vakantiedorp houdt de weg ècht op en gaan we een stukje wandelen. Overal staan hekken dus erg ver komen we niet. Ergens in de verte een radarpost van de Russen. Dat is alles wat we zien van iets dat op een grens zou kunnen lijken. We zouden hier kunnen blijven staan in deze eenzaamheid maar besluiten toch de drukte weer op te zoeken omdat we ook elektriciteit nodig hebben. Normaal gesproken werkt de koelkast (en vriezer) op 3 mogelijkheden. Elektra, gas en 12 volt. Elektra als we dat kunnen krijgen op een camping, onderweg tijdens het rijden op 12 volt en als we stilstaan gaat het systeem automatisch over op gas. Daar sta je niet meer bij stil omdat het automatisch gaat. Totdat je toch eens op de temperatuur meter kijkt (en dat doet Jos dus gelukkig regelmatig) en ontdekt dat de temperatuur veel te hoog is! En de koelkast niet meer op gas werkt. Nou hebben we ook al een paar keer gehad dat de gastoevoer automatisch stop werd gezet omdat het aanrijdingsmechanisme in werking trad. Door al dat hobbelen van de auto denkt het systeem w.s. dat we ergens tegenaan knallen (wat af en toe ook zo lijkt!) Gelukkig denken de airbacks dat niet!
Enfin er moet weer iets gerepareerd worden dus het komt goed uit dat we vroeg op de plek van bestemming zijn. De camping is onderdeel van een hotelcomplex en is prachtig gelegen in de duinen. De hoge naaldbomen geven een mooie natuurlijke schaduw maar de plekjes zijn klein en scheef dus het is nog even goed zoeken voordat er een plek voor ons bakbeestje is. Want wat lijkt ze dan ineens groot, als die bomen zo dicht opeen staan. Maar uiteindelijk hebben we een mooie plek en gaan we een lekkere lunch maken. Salade en een grapefruit. En een grote kom yoghurt (althans dat denken we, maar het is een soort Hütekäse!) Er is zout aan toegevoegd dus de smaak is een beetje hartig, maar met honing, blauwe bessen en banaan is te combinatie een heerlijke traktatie. Boterhammetje erbij (met roomboter alleen) en hoe tevreden kun je dan zijn! Later in de middag gaan we eens kijken of het strand ver weg is. Dat kan niet ver zijn want we horen de zee ruisen, of de golven rollen. De camping is ommuurd maar aan de zeekant van de muur zit een hek dat ‘s nachts van 23.00 uur tot 06.00 uur gesloten is. Nu kraakt het ijzeren gevaarte open en na honderd meter zijn we in een klein verlaten gehucht aan het strand. Zou dit nu in het hoofdseizoen een levendige plek zijn? Met dit schitterende weer hadden we toch nog wat meer leven in de brouwerij verwacht maar als we het strand oplopen is daar een strandtent die open is en op onze blote voeten lopen we door het zand en even later over de houten vloer naar een plekje achter de grote plastic ramen. De stevige wind deert ons niet en we kunnen toch vrij overal naar kijken. Meeuwen buitelen in de lucht en er zijn mensen op het strand, achter windschermen maar gezien de tijd (rond 17.00 uur) is het logisch dat er niet zoveel mensen meer op het strand zijn.
Niemand is in zee, maar wij willen natuurlijk wel even voelen hoe koud/warm het water is en na een ijsje en een pilsje lopen we naar de zeekant. Heerlijk dat geluid van die golven. Even denk ik dat ik kan gaan bedenken of het eb of vloed wordt maar dan realiseer ik me dat hier zo goed als geen tijverschil is. Geen lekkere harde stukken zand dus om overheen te lopen alleen maar los, zacht zand en dat is erg vermoeiend om een wandeling overheen te gaan maken. Uiteindelijk besluiten we om morgen te blijven en een luie dag te houden onder de dennen èn op het strand. Het is wel de laatste dag van het seizoen dat de strandtent open is vandaag, maar dat mag de pret niet drukken.
De volgende dag slapen we uit en brunchen rond elven. Buiten is het nog fris en we wachten met naar het strand gaan. Ik doe de was en Jos gaat naar het dorpje voor een broodje en nog wat fruit. Er komen nog een paar kleine campers het terrein oprijden, die bewegen zich soepeler tussen die bomen door dan wij dat deden en ze vinden snel een plekje. Eén busje is van een jonge vrouw die blijkbaar alleen reist. Wél samen met haar hond! Jos komt later met haar in gesprek. De Duitse is lerares en heeft een jaar vrij. Samen met haar hond (en bewaker) reist ze door Europa de komende 11 maanden. De hond houdt niet van mannen. Een jeugdtrauma is dat blijkbaar want in de eerste 6 maanden van zijn leven is hij ‘opgevoed’ door een man die altijd dronken was en hem waarschijnlijk ook mishandelde. Hoe liefdevol en duidelijk ze ook met hem omgaat, zijn angst voor mannen, die zich uit in agressief geblaf en het ontbloten van zijn tanden, zijn er niet meer uit te halen. Jos blijft, verstandig, een stuk uit de buurt en ik bemoei met er helemaal maar niet mee. Ik blijf lekker binnen. Buiten is het kil en ik ben aan ’t lezen in mijn boek voor de leesclub: ‘Een weekendje Terschelling’ is de titel en het begint al spannend te worden. Van naar het strand gaan komt niets meer terecht maar daar hebben we beiden vrede mee.