8 september

20140908 Luie dag
Gisteren, op zondag, voor we vertrokken van dit gezellige plekje eerst even een bezoekje gebracht aan het groene, houten ‘Tatarenkerkje’ vlakbij ons campinkje. In het halletje staan allemaal schoenen en wij zetten de onze er naast. Ik heb geen hoofdbedekking in mijn tas zitten maar bij binnenkomst zien we dat dat niet nodig is. Aan de grote toeristenbus voor de deur van het kerkje zagen we al dat er toeristen binnen moesten zijn en die zaten allemaal keurig op de tapijten naar een meneer te luisteren die iets over de kerk en zijn tradities lijkt te vertellen. Er ligt een Engelstalig boekje en als ik dat ter hand neem komt de meneer naar ons toe. We moeten wèl betalen, samen met het boekje is dat Zł 20, - We laten ons eigenlijk een beetje overdonderen en betalen keurig die € 5, - Gelukkig is het niet verboden om foto’s te maken maar omdat die toeristen op de vloer zitten kan ik niet vrij rondlopen om eens wat details te bekijken en te fotograferen. De Tataren, een oude moslim geloofsgemeenschap die hier in deze streek vredig samenleefde met de overwegend katholieke Polen hebben nog steeds een kleine groep gelovigen die hier eens in de 4 weken (!) op vrijdag een dienst bij kunnen wonen. Het boekje geeft erg veel gedetailleerde informatie over de streek en de geschiedenis. Maar dat lees ik later.
Als we een poosje onderweg zijn komen we dicht bij de Wit-Russische grens en plotseling krijg ik een Vodafone berichtje: Welkom in Wit-Rusland! Haha géén Rus maar wel RUST. De weg is prachtig en goed berijdbaar glooiend en dun bevolkt ook, dit gebied. Veel kassen (plastic) en alle oogst is binnen behalve de maïs. Sommige bomen kleuren al rood en geel, een teken van de naderende herfst.
Een kleine Sklep is open (op zondag) en we scoren een broodje voor de lunch en het ontbijt morgenochtend. Maar waar is nou een plekje waar we koffie kunnen drinken? In eens zien we een groot spoorwegemplacement met een enorm, verlaten, perron en zonder pardon rijdt Jos dat perron op. We worden verbaasd aangestaard door een man die een stel goederenwagons aan ’t controleren is. Nogmaals en nogmaals kijkt hij achterom naar die vreemde snuiters die daar met hun rug tegen een grijze bus gaan zitten met een kop koffie in hun hand. Op ons, vriendelijk, zwaaien reageert hij niet. Dat is hier geen gewoonte dat mensen elkaar groeten die elkaar niet kennen. Dat is ons op een vorige camping al eens uitgelegd. Toch blijven wij het wel doen en soms zie je een glimlach verschijnen en wordt er schuchter teruggegroet.
Als we even later weer rijden zien we links een groot braakliggend terrein vol met raven. Ze hebben het reuze druk met het zoeken naar lekkere hapjes op de grond. Mij schiet een Frans gedichtje te binnen dat ik ooit op school leerde en blijkbaar niet vergat: Maître Corbeau, sur une arbre perché, tenait en son bec un fromage. Maître Renard par l’odeur alléché, lui tint à peu près c elangage…etc etc
Op een prachtige open plek in het bos waar de stilte bijna hoorbaar is als de zeldzame auto die voorbijrijdt opgelost in de verte, gebruiken we de lunch en blijven nog even genieten van de stilte. We hebben een paar campings op het oog die vlak bij elkaar liggen in een merengebied. De ene is open tot 31-8 en de andere twee van mei tot september. Wat houdt dat in? Ons lijkt het dat ze ook 1 september gesloten zullen zijn maar we nemen de gok. Anders zullen we wel een ander plekje vinden.
In Augustów is ook een camping maar die ligt zo direct aan de weg dat dat geen optie is. Het is ook geen straf om nog even door te rijden maar er rijden toch wel weer heel veel vrachtwagens en dat is NIET leuk. Bij Suwałki rijden we de 653 op en daar moet de eerste van de uitgezochte campings in de buurt liggen. De weg is opgebroken en met omweggetjes en versmallingen komen we een half uurtje later bij de afslag die ons naar rechts, het merengebied, inbrengt. Stary Folwark. Nog geen 300 meter verder zien we een bordje camping en het (eerste) pictogram voor campers dat aankondigt dat de camper hier verzorgd kan worden. Dit is niet één van de campings die in het boekje staan maar het lijkt een goede plek: Camping Łukowy Kat. Alweer een hele vriendelijke ontvangst. Een prachtig houten huis en dito toiletgebouwtje. Een lust voor het oog. Er staan nog twee kleine camperbusjes maar die mensen zijn er niet. We installeren ons er tussenin. Hier willen we wel een dag blijven en dat doen we dan ook.
Een luie dag, met wat kleine klussen en veel lezen en spelletjes doen volgt. Er komen een paar Duitsers en daar kletsen we even lekker meer en ’s middags komt er een witte Citroën Berlingo het terrein op met een futuristisch uitziende tweelingfiets bovenop het dak.
Een half uurtje later zitten we genoeglijk aan een glaasje rode wijn en kletsen honderduit over Belgen en Nederlanders, Franstaligen en Nederlandstaligen. Hij werkt bij een groot Belgisch Doe Het Zelf bedrijf en zij is grafisch ontwerpster. Hele gezellige avond met een hapje en een drankje erbij. Ze slapen in hun auto! en de volgende morgen bekijken wij de bijzondere tandem eens beter van dichtbij. Lidia ligt voorop en trapt alleen ter ondersteuning mee en Guido zit achter en stuurt en is ‘de baas’. Ze gaan 45 km rond één van de meren fietsen.