Marvao

Vrijdag 21 september 2012
Bewolkt, en flink ook! Maar de temperatuur is heerlijk. Gisterenavond nog even een stuk de weg naar het dorp afgelopen. Het dorp zelf is te ver en te veel klimmen. Onderweg een blaffende herdershond. Dat bezorgt me altijd kippenvel. Maar als we een paar tellen later z’n baas zien verschijnen, lopen we gerustgesteld door. We kijken nog even naar de bedrijvigheid van een snelweg van grote mieren, die willen voor het donker wordt nog even wat voedsel naar hun nest slepen. Op de terugweg komen we de hond weer tegen die zich graag laat aaien maar keurig op het commando van zijn baas naar hem toeloopt. Op de camping gaan we heerlijk buiten zitten. Dat hebben we nog niet veel kunnen doen in Nederland. Vroeg naar bed en nu dus….bewolkt.
Ik ga even douchen en neem het bestelde broodje mee. Straks maar eens even wat boodschappen doen, maar eerst ontbijt en luieren. Niet, zoals de afgelopen 5 dagen, alles opruimen en vertrekken. We moeten het ritme van luieren nog vinden. Stukje breien, stukje lezen, koffie drinken en genieten van het schitterende uitzicht.
Na de lunch gaan we naar C.de Vide waar we de supermarkt snel vinden. Boodschappen voor een dag of vier. Terug naar de camping om verder te luieren? Welnee….we gaan op zoek naar Marvao, het nog volledig ommuurde witte stadje ligt te glimmen in de zon die inmiddels weer is gaan schijnen. Maar hoe komen we op die berg?
De juist voor deze reis aangeschafte, speciaal voor campers gemaakte, navigatie, heeft het gisteren al af laten weten. Een hardwareprobleem, volgens Jos, en niet op te lossen. De vaste navigatie die in de camper zit is, in deze streken, niet zo nauwkeurig en zeker niet aangepast aan lengte, hoogte en gewicht van ons huis op wielen. Maar we tikken de coördinaten in en vertrekken. Al snel stuurt de nav ons van de weg af, de bergen in…de weg wordt steeds smaller en we sluipen langzaam tussen huizen door tot een wat breder plein. Hoe nu verder? Maar dan bedenken we dat we de les van de vriendelijke Turk die ons eens uit een benarde camperpositie haalde: Do that never again!!!! Oké, we draaien om, nu het nog kan.
Terug naar de camping? Nee, terug naar C.de Vide, draaien op de rotonde en op de ouderwetse manier, dwz, via de bewegwijzering, het nogmaals proberen. En natuurlijk werkt die oude beproefde manier van zelf denken, nog steeds en even later rijden we op een keurige asfaltweg, naar boven, naar het ‘adelaarsnest’. De plek was al van strategisch belang voordat onze jaartelling begon. En inderdaad, na een klim ( gewoon, met de benenwagen) vanaf de parkeerplaats, ligt het stadje er stil en keurig bij. Schone kronkelstraatjes, witgekalkte huisjes en kerken. Een poussada om even thee te drinken en een leuk gesprekje met een Nederlands stel te hebben. Het fototoestelletje klikt wat af.
Nou heb ik in de SVR uitdraai van internet, die ik thuis maakte, nog een camping in de buurt van deze plek gevonden en daar willen we misschien morgen even gaan staan. Gewoon voor de afwisseling. Even kijken eerst? Dat doen we en even later volgen we de campingborden. De omgeving is heuvelachtig maar behoorlijk dor. We slingeren over een goed begaanbare maar smalle weg en vinden na enige tijd de camping. Daar mogen we gerust rondkijken en de campingdame neemt ons mee om trots het gloednieuwe toiletgebouw te laten zien. De camping is pas half juni geopend! Nederlandse eigenaars, zoals zoveel SVR (Stichting Vrije Recreatie) campingeigenaren hier. Een klein zwembadje en een grotere in aanbouw. Prachtige plekken en ook nog Wifi! In de wei lopen een paar ezels en een paardje rond, die hier hun oude dag mogen slijten. We besluiten, na een koude cola op het overdekte terras, morgen naar hier te verkassen en nemen afscheid. Ook de heer des huizes is inmiddels gearriveerd. Hij heeft twee jaar geleden besloten zijn internetbedrijf te verkopen en deze plek tot camping te verbouwen. Het feit dat hij alleen maar binnenzat, en dan nog altijd, achter (of voor) zijn pc’s, heeft invloed gehad op zijn lijf. Hij heeft dapper de stap naar een gezonder leven gezet.
Het is al over half zes als we weer op de camping “Pomarinho” zijn. We genieten van een paar grote, zoete pruimen en ik ga chili con carne koken. Na het eten (het is dan al bijna donker en pas 19.30 uur) afwassen en een praatje maken met een vrouw die een drie maands sebatical heeft genomen. Ze heeft, samen met haar man, pas voor het eerst een caravan, een oude Kip van 21 jaar die het nog uitstekend doet! We kopiëren onze SVR adressen voor haar.
De rest van de avond brengen we door met het kijken naar de sterrenhemel boven ons en te mijmeren over het heelal waar we deel van uitmaken. We zoeken satellieten en ik zie vliegtuigen voor satellieten aan. De vliegtuigen vliegen hier heel hoog. Zo hoog, dat je ze niet hoort. De verrekijker erbij en soms kan je inderdaad zien dat het een vliegtuig is. Jammer, want ik was er van overtuigd dat ik telkens satellieten zag voorbijracen. Het idee dat er honderden van deze dingen rond de aarde zweven en ons zoveel informatie verschaffen is niet te vatten voor mij.
Enfin, een spelletje Phase 10 brengt ons weer met de voetjes op de grond en we gaan rond 23.00 uur slapen.