2e dag Warschau

20140831 Warszawa II
Gisteren een dag op de camping gebleven. De nodige wassen gedaan en de droger bood uitkomst zodat we geen ‘ontsierende’ lappen stof tussen de bomen hoefden te hangen. Jos pakte het vouwfietsje en kwam met wat boodschappen thuis. De camper werd gezogen. Dus een échte huishouddag haha. We spraken met een jongeman die uit een Engelse auto met caravan stapte die hij vlakbij een houten trekkershut had geplaatst waar Poolse jongelui in verbleven. Maar de Engelsman bleek een Pool te zijn die al 20 jaar in Engeland werkt als bouwkundige. Hij vertelde dat hij hier nu samenkwam met familie om de openingsceremonie en eerste wedstrijd mee te kunnen maken van ‘hun’ volleybal wereldkampioenschappen. Ze kwamen ‘s nachts rond 3en thuis en waren in een opperbeste stemming. Polen had gewonnen dus!
Vanmorgen reden de bussen niet over de weg langs de Wisła. Er was een marathon die gelopen moest worden dus verhuisden de bussen naar een parallel lopende straat. Bus met hetzelfde nummer maar niet door dezelfde straten, dus dit werd nog moeilijk haha. Vooral toen de bus rechtsaf i.p.v. linksaf ging, moesten we even slikken. Een aardige jonge Poolse die tegenover ons kwam zitten vroegen we om hulp en zei vertelde ons waar we op een tram over moesten stappen. Geregeld dus. De tram zou uiteindelijk ook op het plein met de (kunst) palmboom uitkomen. Het begin van de Alejo Jerozolimski. Jerusalem allee. De palm is er door de kunstenares Joanna Rajkowska neergezet en doet nauwelijks voor de échte in Jerusalem onder.
We stappen uit en lopen nu in zuidelijke richting het verlengde van de Nowy Swiat (van vrijdag jl.) in. Generaal de Gaulle staat op een hoekje van het plein met de palm. Wat doet die nu hier, zal je denken? Hij heeft in het Poolse leger meegevochten in de Poolse/Sovjetunie oorlog in 1920. Toen de generaal in 1967 Warschau bezocht verbleef hij in de Nowy Swiat.
De Alexanderkerk waar in de WOII de geallieerde geheime agenten bijeenkwamen is een kort bezoekje beschoren. Men zit al klaar, of komt binnen voor de kerkdienst die over enkele minuten begint. Dus buiten een foto en snel eentje van de binnenzijde ook.
Een kop koffie bij een modern café aan de overzijde van de kerk en verder gaan we, de lange laan met vele ambassades aan beide zijden in. Het Ujazdoswskikasteel laten we links liggen want ons doel is een (Chopin)concert in het enorm uitgestrekte Koninklijke Łazienkipark. Om 12 uur is een concert en om 16.00 uur nog eentje. Elke zondag als het weer het toelaat. Gratis toegang!
We zijn net op tijd om een plekje op het grasveld dat zich rond een vijver uitstrekt te vinden als de Poolse professor Jerzy Romaniuk (1943) voor de vleugel plaatsneemt en een impromptu start. Als snel ben ik alles om me heen vergeten en neemt hij me mee in de wondere wereld van de zo herkenbare Chopinklanken. Rubato, diminuendo en accelerando wisselen elkaar af. De fluisterend zachte maten komen prachtig door. De muziek wordt versterkt door enkele luidspeakers die op het veld verdeeld staan. Maar ze (de maten) worden natuurlijk afgewisseld met die met meer krachtige en harde tonen en die worden door de luidspeakers enigszins vervormd. Het kan me niet zoveel deren. Ik geniet in de schelle middagzon van een buitengewoon concert. Een soort tent, die voor schaduw moet zorgen voor het, ongetwijfeld, kostbare instrument staat vlak naast het enorme beeld van Frédéric Chopin. Als de sonate afgelopen is volgen er nog een Impromptu, een paar Walsen en een Scherzo. Hij eindigt met een toegift, een overbekende en geliefde Nocturne. Wonderlijk is dat alle toonsoorten in mineur zijn. Voor mij toch vaak de meest geliefde toonsoorten. Ik kan me maar met moeite losrukken uit een soort trans waarin ik me bevind. Maar ik moet weer naar de werkelijkheid en dat is: Jos even zoeken. Die heeft zich al snel in de schaduw teruggetrokken omdat de zon hem écht te heet was.
Hij vindt míj natuurlijk omdat hij precies weet waar ík ben en we lopen met alle andere bezoekers het park door. Langzaam verspreiden ze zich en wij gaan op zoek naar het witte paleis in een vijver. Beetje nadenken over de zonnestand en de leidraad die hij zou kunnen zijn in het zoeken naar de juiste richting is er niet bij en we lopen en lopen maar, de zon tegemoet. Dat is het zuiden en we moesten naar het oosten. Snugger! We lopen zo ons plattegrondje af. Komen bij het hek, aan een drukke straat. Maar die staat niet op ons stratenplan! Nou, we gaan gewoon weer terug naar af, maar dan langs de buitenzijde van het hek. Dan moeten we toch uiteindelijk wel weer bij die ingang komen die ons naar het beeld van Chopin leidde.
Inmiddels ook wel trek in een hapje eten gekregen en als we een simpel eethuisje zien strijken we daar neer in de schaduw en vermaken ons met het kijken naar kleine kinderen die met hun ouders op een zondagse lunch zijn. Op hun paasbest aangekleed is het een genot om naar te kijken. Na de lunch is het nog maar een klein stukje naar de ‘oude’ ingang en nu letten we beter op en vinden het paleis, dat helaas voor ons, grotendeels in de steigers staat, al snel. De grote bomen in het park zorgen voor voldoende schaduw voor de vele mensen die zich voor een zondagse wandeling in het park ophouden. Voor het paleis is een aanlegplaats voor gondels. Daar kunnen de stedelingen of toeristen hun zondagse uitje mee vervolmaken. Aan ons niet besteed maar we kijken vanaf een bankje naar het vermaak.
Geheel tevreden besluiten we het park verder te laten voor wat het is. We zien nog heel veel beelden zo ook een buste van Franz Liszt, de Hongaarse tijdgenoot van Chopin. Vanaf zijn kleine sokkel kijkt hij naar het enorme beeld van Chopin.
In de tram vraagt een jongeman aan Jos of hij wil zitten! Nou nee hoor maar mijn vrouw misschien wel! Ik bedankt de galante jongeman natuurlijk vriendelijk. In Nederland heb ik dat nog nooit meegemaakt. Ja, vroeger toen ik wel eens zwanger was. Maar toen was het nog heel gewoon dat jonge mensen ook opstonden voor ouderen. Dat werd ons door onze ouders geleerd. Nu hebben we dat hier al een paar keer gezien, dat jongeren dus opstaan als er een ouder iemand, hoeft niet stokoud te zijn (haha), binnenkomt.
We zijn wat vroeger op de camping dan de afgelopen keer en genieten van een koud pilsje aan een tafeltje bij de receptie. Een heerlijk hete douche ontspant de spieren die toch wel stijf zijn van al dat lopen van de afgelopen dagen. Bijtijds in bed want morgen willen we het eerste deel van de Getto- route doen.