maandag 1 juli naar de laatste plek in Noorwegen

20130701 maandag naar de laatste Noorse plek
Daar staan we nu. Het regent en onweert…op de laatste Noorse overnachtingsplek van deze reis. Grense Jakobselv. Jakobselv is een grensriviertje tussen Rusland en Noorwegen en wij staan, zoals verwacht, aan de Noorse kant.
Twee dagen geleden stonden we nog in Slettness, een plaats die onze reisgids de WOMO Noordkaap noemt. Eergisteren vertrokken we daar weer en met het bordje: ‘Takk for besøket’ verlaten we deze bijzondere plek. Het is maar twee uur rijden naar een camping in Ifjord die Wifi beloofd. De camping heeft een brandstofpomp voor de deur. Dus maar even volgooien, je weet het niet in deze dunbevolkte gebieden……..het internetgebeuren in alleen in het café waar de campingreceptie ook is. Beetje ongezellig maar het is niet anders. Wat nog veel ongezelliger is: grote muggen en nog grotere horzels. Jos is al meerdere malen gestoken. Ze lusten hem graag tegenwoordig. Mooi weer is het buiten en behoorlijk warm. 29°, loopt nog op tot 31 in de loop van de middag. We hebben gelukkig een elektra aansluiting en kunnen de airco aanzetten. Die maakt het een stuk aangenamer in de camper. Alle mensen met caravans die hier staan zijn ook binnengebleven. Wat die kleine krengen toch een macht over je hebben!
De volgende morgen weer vroeg op pad. Het is al 23° en de muggen wachten in hordes voor de deur om meteen een aanval in te zetten als je buiten komt. Op de weg is het stil, maar je hoort het lawaai van de banden van de camper op de zeer slechte weg. Dat leidt een beetje af van de schitterende omgeving. Dor en oer. Door verkeersborden wordt er steeds voor rendieren gewaarschuwd. We zien er niet eentje.
Bij Tana bru (brug) is een verzorgingsstation voor campers en Jos gaat laden en lossen. Ik blijf zitten en ga breien. De trui voor Lune is bijna klaar. “Op wie lijk ik zo” vraag ik aan Jos? Uhmm op Marianne Holdorp en we moeten beiden glimlachen als we aan de ijverige Marianne denken die breidt in de auto. We rijden verder en gaan de ‘bru’ over, waar vrachtwagens 100 meter tussenruimte in acht moeten nemen. Dan richting Kirkenes, de laatste plaats vóór Rusland en aan de Russische grens. Morgen gaan we daar rondkijken en ook in Neiden waar we de grens met Finland over zullen steken. Dan gaat onze reis door Finland beginnen, maar we doen eerst nog een overnachting ergens op de weg naar Bugøynes. Een plek, weer helemaal voor ons alleen. Geen muggen wel mooi weer en dus wandelen en buiten zitten. Als we net binnen zijn dendert er een grote hond langs….hond? …nee een jong rendier komt vlak langs de camper op weg naar…??. We blijven vol verwachting de hele avond alert om te zien of er nog meer broertjes of zusjes volgen maar dat is niet zo.
Vanmorgen dus naar dit heerlijk plekje aan de kust van de Barentszzee vertrokken. De weg erheen, en vooral de laatste 10 kilometer gaat weer over een wasbord. We zien wat (Noorse) militairen patrouilleren en aan de Russische kant is het stil. Dat zegt niet dat je niet opgemerkt zou worden als je stiekem of per ongeluk aan de Russische zijde zou belanden tijdens een wandeling. Daar schijn je nog behoorlijk grote problemen mee te kunnen krijgen. De grens loopt precies in het midden van het riviertje, dus hoe moet dat nu als je zou willen zwemmen en één arm zou over de grens gaan? Of mag je helft er wel over en je andere helft niet? Nee, flauwekul, maar wel jammer dat je niet even zomaar, een kijkje in Rusland kan nemen. Nee, dan moet je een visum hebben. Voor veel geld valt dat blijkbaar wel (met spoed) te regelen en dan kan je bij Storskog de grens over, maar veel te zien valt er in de buurt van de grens niet dan dezelfde bossen, dezelfde planten en dieren. Die kennen geen grenzen zoals de mensen.
Als we op het strandje aankomen is het zo goed als vol met campers en auto’s . We kunnen gelukkig nog een plekje vinden op de 2e rij en zien de zee tussen twee Franse campers door. Naast ons staan Duitsers en als de twee Franse campers later die middag vertrekken gaan de Duitsers en wij meteen een rijtje naar voren zodat we 1e rang staan met uitzicht op de rustige zee en een paar rotsen die vol zitten met wapperende aalscholvers. Als ze uitgewapperd zijn gaan ze, vlak over de oppervlakte van de zee scherend hun bomen opzoeken om die onder te poepen en dan gaan ze morgen, met z’n allen, weer op jacht. Dit is genieten. Buiten op de rand van de rotsen die strand en zee scheiden, staan onze stoelen en de buren willen wel een foto van ons nemen. En zo staan we toch nog eens samen op een foto. Later wordt het kouder en gaat het ook nog regenen, gevolgd door onweer. Er komen nog meer campers die zich overal tussen proberen te wurmen. Zijn wij even blij dat we vroeg waren. We hebben er tientallen zien omdraaien. Gezellig binnen met zelfs verlichting aan! Dat is nog niet veel voorgekomen op deze reis.