toeval of voorbestemd?

20130528 dinsdag….Toeval of voorbestemd?
Om 9 uur op weg naar Røros waar we LPG gaan tanken, een paar boodschappen gaan doen en het eerste Noorse geld gaan pinnen. Het is maar 13 kilometer en dan zien we al links van de weg Coöp. Even naar binnen om nog een paar vergeten boodschappen te doen en te vragen naar een geldautomaat. Alle twee gelukt . Bij de automaat krijgt Jos 2000 Nkr uit de muur en dat is ongeveer €260,-
De weg naar de LPG pomp (inderdaad een bedrijf en geen LPG bij een ‘normale’ pomp) is , dankzij de tomtom zo gevonden.
Als we bij de Coöp wegrijden moeten we wachten op een goederentrein bij de spoorwegovergang. 5 minuten zijn de bomen al dicht voordat de trein eindelijk aan komt sukkelen en (naar later blijkt) op het stationnetje een rangeersessie gaat uitvoeren. Bomen zijn weer open maar naar het LPG station moeten we er weer langs, via een andere overgang. Dat duurt maar 2 minuten en dan op de terugweg naar weg nummer 30 die ons zegt naar Trondheim te brengen, nogmaals. We zien een enorm lange trein aankomen en die stopt middenvoor de overgang. We staan nu al 5 minuten en er is nog geen beweging in de sliert. Sommige automobilisten houden het voor gezien en draaien om. Wij wachten geduldig en na 8 minuten komt er toch beweging in de sliert die zich sukkelend het stationnetje binnenwurmt.
Enfin…..kunnen we nu dan eindelijk op weg naar de kust. Het Trondheinfjord? Ja hoor, een prachtige weg voert ons naar het noordwesten. We dalen van een plateau die tussen de 600 en 700 meter lag naar 350 meter en volgen de bochtige rivier de Gaula. 11 uur, het is koffietijd en we zoeken een P met toilet en prachtig uitzicht. Eidet Bru geheten, genoemd naar een oude brug waar nu een nieuwe naast ligt. Er staan pichnicktafels en er is een prachtig schoon toilet. We drinken koffie en genieten van het zicht op de waterval in de rivier. Als ik het oude brugje wil gaan fotograferen zie ik een bord op de nieuwe brug over de 30. Weg getremd….bel 175. Hé , wat nu? We zijn al zeker 35 kilometer opweg vanaf Røros. Bellen? Zou dat gaan? Jos probeert 175 en ja hoor, na enig Noors worden we in het Engels op de hoogte gebracht dat de weg gestremd is en we dus terug moeten en via Røros de andere route moeten nemen. We verleggen ons beginpunt van de Womo-Noorwegentour en beginnen aan de terugweg van de 30 en het vervolg. De 581 (hoe hoger het nummer hoe kleiner, smaller of slechter de weg) is een juweeltje langs de Brekkfjorden. Het wemelt er van de bonte kraaien die het druk hebben met nestmateriaal verzamelen. We klimmen langzaam omhoog en als we om even voor half 1, de 705 opdraaien die ons naar de kust moet brengen rijden we op een hoogte van 800 meter. Het landschap is zo heel anders dan in Zweden. De hoge rechte berken hebben plaats gemaakt voor kleine kromme exemplaren. Hele bossen van dat spul vullen de randen naast de weg. Ook zien we de eerste resten sneeuw langs de kant van de weg. Toch een rare gewaarwording, maar we klimmen nog een beetje hoger tot we rond enen op de top van de wereld zijn. Jaja, van dit kleine stukje aarde dan! 926 meter en daar stappen we uit en gaan lunchen. Het is 17° en het waait maar de zon verwarmt ons en de omgeving . Toch is op het nabijgelegen meer nog ijs te zien. Zal dat van de winter een dikke laag zijn geweest als het nu nog ligt te smelten. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen om om me heen te kijken en de zuiver lucht diep in te ademen. Wat een plek en wat een vrijheid.Na de lunch moeten we toch echt verder en de weg tot de kust is werkelijk een plaatje. Zo afwisselend ook. Open vlaktes en diepe dalen waar de rivieren zich doorheenboren, gevoed door de vele kleine watervallen die er soms, uit de verte, uitzien als lange slierten ijt of schijt van vogels.
Dan komen we op de E6, die loopt van Oslo, waar hij breed is en een echtesnelweg tot de Noordkaap. Hier is hij tweebaans maar wel drukker natuurlijk. Na een klein stukje snelweg gaan we deze weer verlaten en buiten af naar Steinvikholm, een burchtruïne. Er is een kleine parkeerplaats en een prachtige plek aan het water, met picknicktafel ervoor. Vlak ernaast is een houten brug die naar de ruïne leidt. We gaan de stoelen buiten zetten en wat te drinken pakken en dan luisteren naar de stilte en de vogels. Op het eiland zijn kinderstemmen te horen en even later komen twee jonge moeders met kinderwagens en drie kleine kinderen met zwemvestjes om onze kant op. Een van de jongetjes rent vooruit, zijn vriendje erachteraan. Een kleine uk met luier kan natuurlijk niet achterblijven en rent de pootjes uit zijn lijfje om ook ‘groot’ te lijken. De moeders komen er al babbelend achteraan en als ze de brug af zijn en vlak bij de camper zegt de ene…..kijk Nederlanders…..hello zegt Jos en ze groeten vriendelijk terug. We staan op van onze luie stoelen om even een praatje te maken. Het ene moedertje vertelt dat ze wel Nederlands verstaat en een beetje spreekt omdat ze met een Nederlander getrouwd is. Nog leuker natuurlijk, zo’n aanknopingspunt en we kletsen over van alles en over de talen en hoe die kleintjes daarmee omgaan. Haar man spreekt altijd Nederlands met ze en ze begrijpen alles maar spreken is nog wat moeilijk. Ook haar schoonouders die in Alphen aan de Rijn wonen spreken Nederlands maar die zien ze niet zo vaak. Alphen aan de Rijn vraag ik?
Hoe heten je schoonouders……nou Sinke………Huh zeg ik….dat is niet mogelijk….staan we hier met het schoonzusje van Hilde te praten. Ze is met de broer van Hilde, Coen, getrouwd en wonen al jaren in Noorwegen waar Monika vandaan komt. Hilde heeft wel verteld dat ze verleden jaar een beetje meer naar het zuiden zijn gaan wonen en vast ook wel de plaatst genoemd (Hegra) maar dat was is vergeten. We zijn helemaal ontroerd haar hier aan te treffen. Het is zeker al 7 jaar geleden dat we haar en Coen ,één keer gezien hebben bij Elda en Kees in Alphen. Ze is zeker zo verrast als wij en nodigt ons spontaan uit om op de koffie en het diner te komen. Enfin om een lang verhaal een beetje in te korten. Morgen zullen we daar om 6 uur ’s avonds zijn en kunnen dan in de tuin met de camper blijven overnachten.
Hoe groot is de wereld en hoe klein een kans op zo’n ontmoeting. We blijven er nog lang over napraten, Jos en ik, ook als het langzaam drukker en drukker wordt hier. Allerlei auto’s parkeren en mensen met kinderen en tassen vol???? Stappen uit en lopen naar het eiland. Een bestelwagen heeft een hele grote barbecue achterin en die sjouwen twee stoere Vikingen naar het eiland. De kinderen, die elkaar blijkbaar allemaal kennen, evenals de ouders, rennen met zwaarden en schilden rond de muur van de resten. Ze voelen zich waarschijnlijk echte ridders. De ouders hebben een genoeglijke maaltijd en gaan om een uur of 8 weer naar huis. Een stel jonge jongens met hengels zijn met een quad gekomen en als ze even later ook willen vertrekken verdomd de motor het. Jos kan helpen met startkabels en blij rijden ze het smalle pad naar boven weer op. Dat bewaren wij voor morgen als we alsnog het begin van de route gaan doen omdat we een dag extra in deze omgeving hebben ivm de uitnodiging bij Monika en Coen.