dinsdag 4 juni naar Bodo

20130604 naar Bodø
Bewolkt maar droog. 8° vanmorgen. Daarmee gaan we de 812 verder naar het westen. We zijn blij dat het droog is en die mooie wolkenluchten zijn erg aangenaam. De weg is smal, soms erg smal en soms ook bar slecht, maar de omgeving! Zo mooi . Ik kan er geen genoeg van krijgen en Jos…tja die kan maar af en toe een blikje werpen, maar hij schijnt daar toch geen last van te hebben. Hij rijdt zo graag. En ik ben blij dat ik zo genieten mag.
Grappig is dat bij wegwerkzaamheden soms een følgebil (follow me) auto wordt ingezet. Je moet dan stoppen voor iemand met een stopbord en wachten tot het autootje met een paar andere auto’s erachter, vanaf de andere kant van de weg voorbij is. Het følgebil autootje draait dan om en wij kunnen er achteraan. We zien naast ons, op de andere weghelft de koortsachtige wzh van de asfaltauto’s die alle schade van de winter weer voor de volgende winter te verhelpen. Nieuwe voorraden asfalt worden door andere wagens aangesleept en de inhoud in de asfaltmachine gestort.
We rijden de Bodøcommune binnen en dalen steeds meer totdat we bij het Misværfjorden op zeeniveau aankomen. Daar ligt een asfaltbevoorradingsschip in de haven. We gaan aan de westzijde om het fjord heen dat van zuid naar noord loopt, klimmen weer gestaag en zien overal de, inmiddels vertrouwde, watervalletjes uit de bergen komen. Op 123m hoogte ligt zelfs nog een rest sneeuw.
Bij de beroemde ‘Saltstraumen’ hebben we geluk. Het is precies tussen eb en vloed in en de stroom is dan op z’n sterkts. We zetten de auto onder een hele hoge brug (waar de Saltstraumen onderdoor schuimt en kolkt. Het is een heel erg toeristische plek (maar nu rustig) met mooie wandelpaden en veel bankjes naast het water. Het is koud en de wind is gemeen hard. Aan de waterkant vinden we enige beschutting achter een oud, niet meer gebruikt vuurtorentje. Er staat een bankje en we kijken een poosje naar de enorme kracht van het water dat het fjord instroomt. De snelste maalstroom ter wereld is dit (volgens de gegevens op een tekst aan de kant). 400 miljoen m³ water wordt hier in elke 6 uur tijd door een 3 kilometer lang en 150 meter brede engte geperst. Een natuurlijke whirlpool met enorme kolken water van wel 10 meter doorsnede. Grote hoeveelheden vis worden meegevoerd en veel zeevogels wachten op stukken water waar geen stroom is hun kans af om op de momenten van stilstand (als het tij veranderd) hun slag te slaan. Het is schitterend om te zien, maar moeilijk vast te leggen op foto. Ik probeer een eenvoudig filmpje en zal thuis wel zien wat het is geworden. Het wonderlijke is dat de stroom, op de getijde omkeringen na, even sterk is, elke dag weer.
Na dit spektakel gaan we even de Noorse truien aantrekken en een wandeling langs de kust maken. We komen bij het Saltstraumenhotel aan en nemen daar nog een kop koffie. Dan weer terug en de rit verder vervolgen. Nu duurt het niet meer zolang totdat we in Bodø zijn. De eerste tolweg kondigt zich aan en we lezen goed wat te doen. Eigenlijk maken we uit de tekst op dat we niets hoeven te doen en dat we vanzelf een rekening thuiskrijgen. Bij de kruising van twee wegen staat een politiecontrole en we worden aangehouden. Papieren laten zien en als alles oké lijkt kunnen we doorrijden. We vragen voor zekerheid nog even of we het bord met de tolgegevens goed hebben begrepen en dat hebben we. Dus we rijden op de tolwegen en worden geregistreerd en nav het kenteken worden we thuis aangeslagen voor het rijden op 9 (sommige) Noorse wegen.
Als we in Bodø zijn en we de oude stad naderen blijkt deze een grote bouwput te zijn. Veel eenrichtingsverkeer en geen plek om een camper eens even, veilig, neer te zetten. We hebben de drukte snel gezien en rijden weer verder, nu naar de kust. Onderweg een industrieterrein en Jos vindt en koopt zijn bankschroef. Nu kan hij eindelijk de kromme stangen van de hydroliek proberen recht te krijgen maar daarvoor hebben we een stevige picknickbank nodig en die zijn nu even niet te vinden. In Løp vinden we een (betaald-€13,-) plekje aan de kust. Heel mooi en de zon schijnt ze heerlijk. Het is maar 16 graden maar uit de wind en in de zon is het genieten. Ik kijk geboeid naar een grote meeuw die tegen de bergwand waar we tegenover staan thermiek zoekt en vindt en met maar enkele vleugelslagen tot ver boven de bergen uitvliegt (zweeft). Heerlijk lijkt me dat om zo, op eigen kracht, opgetild te worden en door de lucht gedragen te worden. Ik droom dat wel eens en het is inderdaad heerlijk.
Na het eten gaan we wandelen. Klauteren over rotsen langs de kust. Langs oude boothuizen die niet meer gebruikt worden tot aan een kleine nieuwe haven met appartementen eromheen. Ieder appartement z’n eigen boot(je) voor de deur. De lage zon schijnt in ons gezicht, maar als we omkeren en via een goed begaanbaar wandelpad weer terug naar de plaats lopen waar de camper staat is de zon schuin in onze rug. Tot laat zitten we buiten want het weer is schitterend. Maar als het twaalf uur is en nog lang niet donker….oh nee, dat wordt het ook niet…..gaan we toch de boel maar verduisteren want morgen willen we niet een gat in de dag slapen.