maandag 8 juli

20130708 Bombahuis
Daar staan we dan: op een 5* camping zonder Wifi! Niet eerst even vragen en dan beslissen….nee, gewoon aannemen dat een 5* camping Wifi heeft. En we weten ook nog niet wat we morgenochtend moeten betalen. Fijne kampeerders zijn wij en lekker ervaren zou je zeggen!
Vannacht hebben we óók op een camping overnacht. Een 2* camping aan een meertje en stil! Stil! We dachten dat we daar noodgedwongen een dag zouden moeten blijven omdat de boiler een behoorlijk probleem veroorzaakte: Slang kapot en heet water spuiten. Niet in de afwasbak waarin het zou moeten, maar in de ruimte in een kast, waar de boiler is ingebouwd. Geen water meer gebruiken, zegt Jos ….morgen blijven we hier en ga ik wel kijken of ik het kan verhelpen. Gelukkig had ik net de afwas gedaan en ik pak een grote fles mineraalwater uit de bank, dan kunnen we in ieder geval drinken en tanden poetsen. Maar een tel later hoor ik hem zeggen…ik denk dat ik het weet, ik ga de krattenkast die ik in de garage gemaakt heb slopen! Wat wachten tot morgen? Nu, en wel meteen. Typisch Jos. Laat er geen gras over groeien als hij denkt het te kunnen klaren. Even later staan er wel 10 zwarte kratten op het gras en gaat Jos de kast weer losschroeven. Hij had hem zo gemaakt dat hij ook weer snel (met behulp van een accuboormachine) uit elkaar zou kunnen. Dan moet hij, in een onmogelijke kronkel, vanuit de garage, het kastje van de boiler bereiken. Slang gescheurd! Inferieure kwaliteit, volgens Jos. Maar hij kan het wel verhelpen. Niet morgen maar meteen!
De dag was eerst heel vlot verlopen. Beetje saai eigenlijk. Weer van die ellenlange wegen, kaarsrecht en op een bijna constante hoogte van 200 meter. Prachtige groene begeleiding van bomen, bomen en bomen maar wat ontbreekt is steeds iets essentieels. Uitzicht! Heel af en toe daalt de weg wat en dan is er in een bocht een uitzichtje te bewonderen maar daarna is het weer hetzelfde beeld als dat van de laatste dagen. We zijn benieuwd wanneer en hoe dat veranderen zal.
En dan een brandstofpomp! Laten we maar even tanken want heel dik gezaaid hebben ze die dingen hier niet. Er staat geen prijs op de pomp, maar wat kan het verschil zijn? Het verschil, met de brandstofprijs die we steeds hebben gezien onderweg? Schommelend tussen de €1,43 en €1,50. Jos schrikt zich een hoedje als hij moet betalen: €1,73 !!!! Eerst geloof ik het niet en denk dat hij misschien de verkeerde pomp betaald moet hebben. De schat gaat nog terug ook. Het meisje, dat geen Engels spreekt, legt uit dat het toch écht goed is! Diesel? Jaja. Vervelend hoor om het gevoel te hebben dat je flink bent benadeeld. Maar goed, na ruim 280 km houden we het voor gezien. De zon schijnt zo stralend en we willen er nog wat van meepakken. Zoals vermeld komen we aan bij een mooi meer en in de zon is het zelfs nog te heet zodat we weer de schaduw opzoeken. We smeren ons stevig in en de muggen hebben inmiddels begrepen: hier moeten we niet zijn.
De volgende dag (vanmorgen dus) begint alweer met 20° en we gaan onze weg naar het zuiden vervolgen en alweer is de weg mooi maar saai. Toch komt er tegen de middag verandering in als we gaan dalen en de weg zowaar wat bochten maakt. Ook is het bos af en toe onderbroken door velden en hebben we dus wat uitzicht. Op de navigatie kan je zien dat we tussen meren doorrijden maar in werkelijkheid is daar niets van te merken omdat er dikke rijen bomen tussen de weg en het water staan.
Na de boodschappen gaan we met weg 75 naar Nurmes, daar is het “Bomba”huis te bezichtigen. In een nagebouwd Karelisch dorp (het deel van Finland waar we nu rijden) staat hier het grootste blokhuis van Scandinavië. Nu is het een hotel en je kan er rondkijken en een lunchbuffet met traditionele Karelische gerechten gebruiken voor maar €17,50. Vroeger was het een huis met de volgende geschiedenis: In 1855 gebouwd in het Russische deel van Karelië door de boer Jegorov Bombin. Hij deed dat voor zijn enige zoon: Dimitri. Het huis was 25 meter lang, 10 meter breed en drie verdiepingen hoog. Hij bouwde de blokhut, van natuurlijk rondhout, in één zomer. Het had 25 kamers en de 24 personen en het vee van zijn familie leefde hier samen tot Dimitri in 1905 stierf. Toen moest het huis onder de 5 zonen van Dimitri verdeeld worden en werd tot de grond toe afgebroken. Er werden 5, gelijkwaardige, stapels gemaakt en iedere zoon kon van het originele hout zijn eigen blokhut bouwen.
In 1960 rijpte het idee om het (eigenlijk 2X verloren) Bombahuis na te bouwen op deze plaats. Het werd zelfs nog groter: 5 meter breder en 10 meter langer. Sinds dat het klaar is (1978) is het hele dorp een trekpleister voor binnen en buitenlandse toeristen en vinden er regelmatig folkloristische evenementen plaats.
Wij hebben er van het verrukkelijke buffet genoten, dat geserveerd werd door, in klederdracht gestoken dames. We kopen óók een rendiervacht! Zo zacht, zo mooi en warm.
Verder komen we ogen te kort in het dorp voor zoveel prachtige details van de huizen te zien zijn. Dat doet ons meteen weer denken aan de huizen die we tot nu toe in Finland zagen. Veelal van hout. Maar allemaal, stuk voor stuk, eenvoudig en sober. Niet de gezellige vriendelijkheid van Zweden en in meerdere mate nog van Noorwegen, hier geen grote balkons. Maar we hebben pas een klein deeltje van Finland gezien. (en die zat dan ook nog in een groene koker!)
We besluiten weer naar een camping te gaan omdat we Wifi willen en we nemen zondermeer aan dat een 5* camping dat wel heeft. En daar staan we dan nu:vreselijk soort camping, met alles erop en eraan. Keurig afgebakende plekken. Groot ook, een soort dorp, en vanaf ons eigen terras gaan we lekker mensen kijken. Ach, voor één nacht moeten we dit (en de prijs waarschijnlijk) wel overleven.