zondag 9 juni
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
11 Juni 2013 | Noorwegen, Eggum
20130609 zondag naar Gimsøy
Gisterenavond waren we een spelletje aan ’t doen. Gewoon bij daglicht en de rolgordijnen nog niet naar boven. Loopt de Duitse buurman van ons steeds heen en weer van zijn camper naar de achterkant, en maar schelden, althans, zo leek het. Binnenin de camper ging het luide praten ook maar door. Zijn vrouw gaf geen antwoord dus echte ruzie leek het niet. Weer naar buiten en weer naar binnen, toen weer dat luide praten. We deden de rolgordijnen maar omhoog omdat ons oog steeds naar die man werd getrokken. Wat zou er toch zijn? Toen ging hij naar de elektrakast die schuin voor onze camper stond en keek daarin. Haalde zijn steker eruit en stopte er een andere in. Weer naar binnen in z’n camper en steeds maar die deur open laten staan. De hele camping kon meegenieten. En het was al half twaalf! Weer naar die elektrakast. Jos zegt: hij zal wel problemen hebben, zal ik hem mijn hulp aanbieden? En daar gaat mijn techneut, de buurman helpen. De man, die ’s morgens samen met zijn vrouw in een oude Hymer was aan komen rijden en zijn wagen vlak naast de onze plaatste had ons nog geen moment aangekeken en niets gezegd. Ook goed, dachten wij en gingen onze eigen gang. Maar nu, nu Jos vraagt of hij problemen heeft, ja nu moet ie wel praten. Hij vertelt dat zijn koelkast het niet meer doet en dat ie daar zo zenuwachtig over is. Hij had zijn zoon net gebeld, van wie de camper was, maar die wist natuurlijk ook niet zomaar een antwoord. Jos gaat op zijn rustige en analytische manier eens kijken wat het probleem kan zijn. Metertje erbij en even later is het probleem gevonden en opgelost. Fijn zo’n handige man toch. Gewoon een knopje aangeraakt in de camper zelf en niet doorgehad dat het ‘probleem zo simpel was.
’s Morgens de was betaald (€60, - voor vier wassen). Als die vrouw dat van iedereen, die wast, krijgt kan ze elk jaar wel 3 nieuwe wasmachines kopen!Pffff wat een idioot bedrag. De camping zelf is €25, - per dag. Oké, we wisten dat Noorwegen duur zou zijn, dus niet zeuren.
Dan gaan we de Lofoten onderzoeken. De E 10 weer naar het zuiden en bij Svolvær, waar we eergisteren met de boot aankwamen verder naar het zuiden afzakken. Het eerste plaatsje heet Kabelvåg. En dat begint meteen met de ‘kathedraal’ van Kabelvåg. Voor ons is het een kerkje maar voor deze kleine eilanden een hele grote kerk. Het is koud (13° en het miezert al de hele weg maar als we twee tellen buiten staan, met paraplu stopt de regen. Op de parkeerplaats ontmoeten we een stel Nederlanders die ook hun camper (een Arto) bij VanVenrooy heeft gekocht en we wisselen wat ervaringen uit. Maar als we even later naar de kerk lopen is deze jammer genoeg gesloten. Vreemd was het al dat er helemaal geen auto’s op de P stonden, zondags om 10.30 uur. Enfin, dan maar even een paar foto’s van de buitenkant, en snel weer verder. Naar het Lofoten museum, een paar kilometer verderop. Daar moeten we langzaam achter de plaatselijke fanfare aanrijden die voor ons uit, naar het museum loopt. Daar aangekomen draaien zij weer om en wij gaan naar binnen. We moeten betalen en zien, op een groot bord dat buiten staat Kr70 per gezin. Dus denken we dat we een gezin zijn en als het vriendelijke meisje ons Kr55 pp wil laten betalen protesteer ik en zeg dat wij samen toch écht een gezin vormen (al hebben we de kinderen thuis moeten laten) ze glimlacht lief en we krijgen de toegang voor de gezinsprijs.
Wij bekijken wat gebouwen met een inrichting uit de 19e eeuw en wat foto’s aan wanden die erg veel aan onze eigen cultuur doen denken. Ook de inrichting van huizen van de gegoede burgerij lijkt op de onze. Grappig. Nog een verzameling botenhuizen, stallen, werkplaatsen en een schooltje. Leuk om gezien te hebben maar het komt toch allemaal een beetje op hetzelfde neer. Het is er trouwens erg druk. We tellen wel 12 campers op de grote P en tientallen auto’s. De meeste campers zijn buitenlands maar de auto’s zijn bijna allemaal van Noorse origine.
We vervolgens onze weg en gaan een mooie kustplaats opzoeken om koffie te drinken. Dat denken we te vinden aan de oostkust. Een smalle weg leidt ons naar ‘Kallestranda’, maar daar aangekomen is alle P ruimte al breed ingenomen door grote Duitse campers dus maken wij noodgedwongen rechtsomkeer. Tot nu toe hebben we dat nog niet eerder meegemaakt.
Volgende stop, Henningsvær, wordt ook wel het Venetië van de Lofoten genoemd. Dit, op meerdere eilandjes gelegen vissersplaatsje wordt ook druk bezocht door toeristen zodat de lange smalle weg erheen, op een smal schiereiland vol is met campers en auto’s. Maar de vele uitwijkplaatsen maken het rijden er erg gemakkelijk op. Grote hoge bruggen van één baan, verbinden de eilanden. Hoe schilderachtig zal dit zijn met een prachtige wolkenhemel. Maar we zijn ook tevreden met de mist en de regen. Het is zo zelfs ongelooflijk mooi. We stallen de camper op een grote P en gaan het dorp verkennen. We lopen tot het uiterste puntje daar waar de zee aan meerdere zijden rond de punt spoelt. Daar in de wind hangen honderden stokvissen te drogen. Op veel plaatsen zijn de stokvissen (kabeljauw die, twee aan twee, met de staarten aan elkaar, hangen te drogen)al binnen gehaald. 12 juni is het stokvisdag. Dan moet alle stokvis binnen zijn. Of dit zo is? De gidsen spreken elkaar behoorlijk tegen op dit gebied. Het drogen van kabeljauw is al eeuwenoud. In de middeleeuwen werd al op dezelfde manier stokvis gedroogd. De Duitse gids zegt dat de Noren dat hebben geleerd van de Italianen die hier noodgedwongen een winter door moesten brengen en die in Italië al lang op deze manier vis droogden. De Nederlandse Wereld Wijzer zegt dat de Noren het aan de Italianen hebben geleerd en dat sinds die tijd de Italianen grote afnemers zijn van de stokvis. Wij moeten eerlijk bekennen dat we nog nooit stokvis hebben geproefd, maar het juiste verhaal zijn wij geneigd te geloven van de Nederlandse WW.
Na de lunch dezelfde schitterende weg weer terug en op Grimsøy aan. Het kleine eilandje is vrij vlak en heeft wat landbouwgrond. We rijden over de rondweg die het eilandje heeft naar een kerkje dat met ijzeren tuien aan de grond genageld is. Het kerkje en het oude begraafplaatsje zien er verwaarloosd uit. Het gras is hoog en nat en we krijgen dan ook natte sokken en broeken als we toch door het gras gaan grasduinen om een behoorlijke foto van het kerkje te maken. Droge sokken in de camper.
Nu, is het avond en al bijna bedtijd, we vonden een mooie plek aan een kleine haven helemaal op het puntje van dit eilandje. Hofsund. Als het helder weer zou zijn en we de zon zouden kunnen volgen is zijn middenzomer baan, dan zou het hier een prima plek zijn. Helaas moeten wij, en nog een Duits busje en een Noorse caravan het doen met een mooi uitzicht en we zijn tevreden.
Gisterenavond waren we een spelletje aan ’t doen. Gewoon bij daglicht en de rolgordijnen nog niet naar boven. Loopt de Duitse buurman van ons steeds heen en weer van zijn camper naar de achterkant, en maar schelden, althans, zo leek het. Binnenin de camper ging het luide praten ook maar door. Zijn vrouw gaf geen antwoord dus echte ruzie leek het niet. Weer naar buiten en weer naar binnen, toen weer dat luide praten. We deden de rolgordijnen maar omhoog omdat ons oog steeds naar die man werd getrokken. Wat zou er toch zijn? Toen ging hij naar de elektrakast die schuin voor onze camper stond en keek daarin. Haalde zijn steker eruit en stopte er een andere in. Weer naar binnen in z’n camper en steeds maar die deur open laten staan. De hele camping kon meegenieten. En het was al half twaalf! Weer naar die elektrakast. Jos zegt: hij zal wel problemen hebben, zal ik hem mijn hulp aanbieden? En daar gaat mijn techneut, de buurman helpen. De man, die ’s morgens samen met zijn vrouw in een oude Hymer was aan komen rijden en zijn wagen vlak naast de onze plaatste had ons nog geen moment aangekeken en niets gezegd. Ook goed, dachten wij en gingen onze eigen gang. Maar nu, nu Jos vraagt of hij problemen heeft, ja nu moet ie wel praten. Hij vertelt dat zijn koelkast het niet meer doet en dat ie daar zo zenuwachtig over is. Hij had zijn zoon net gebeld, van wie de camper was, maar die wist natuurlijk ook niet zomaar een antwoord. Jos gaat op zijn rustige en analytische manier eens kijken wat het probleem kan zijn. Metertje erbij en even later is het probleem gevonden en opgelost. Fijn zo’n handige man toch. Gewoon een knopje aangeraakt in de camper zelf en niet doorgehad dat het ‘probleem zo simpel was.
’s Morgens de was betaald (€60, - voor vier wassen). Als die vrouw dat van iedereen, die wast, krijgt kan ze elk jaar wel 3 nieuwe wasmachines kopen!Pffff wat een idioot bedrag. De camping zelf is €25, - per dag. Oké, we wisten dat Noorwegen duur zou zijn, dus niet zeuren.
Dan gaan we de Lofoten onderzoeken. De E 10 weer naar het zuiden en bij Svolvær, waar we eergisteren met de boot aankwamen verder naar het zuiden afzakken. Het eerste plaatsje heet Kabelvåg. En dat begint meteen met de ‘kathedraal’ van Kabelvåg. Voor ons is het een kerkje maar voor deze kleine eilanden een hele grote kerk. Het is koud (13° en het miezert al de hele weg maar als we twee tellen buiten staan, met paraplu stopt de regen. Op de parkeerplaats ontmoeten we een stel Nederlanders die ook hun camper (een Arto) bij VanVenrooy heeft gekocht en we wisselen wat ervaringen uit. Maar als we even later naar de kerk lopen is deze jammer genoeg gesloten. Vreemd was het al dat er helemaal geen auto’s op de P stonden, zondags om 10.30 uur. Enfin, dan maar even een paar foto’s van de buitenkant, en snel weer verder. Naar het Lofoten museum, een paar kilometer verderop. Daar moeten we langzaam achter de plaatselijke fanfare aanrijden die voor ons uit, naar het museum loopt. Daar aangekomen draaien zij weer om en wij gaan naar binnen. We moeten betalen en zien, op een groot bord dat buiten staat Kr70 per gezin. Dus denken we dat we een gezin zijn en als het vriendelijke meisje ons Kr55 pp wil laten betalen protesteer ik en zeg dat wij samen toch écht een gezin vormen (al hebben we de kinderen thuis moeten laten) ze glimlacht lief en we krijgen de toegang voor de gezinsprijs.
Wij bekijken wat gebouwen met een inrichting uit de 19e eeuw en wat foto’s aan wanden die erg veel aan onze eigen cultuur doen denken. Ook de inrichting van huizen van de gegoede burgerij lijkt op de onze. Grappig. Nog een verzameling botenhuizen, stallen, werkplaatsen en een schooltje. Leuk om gezien te hebben maar het komt toch allemaal een beetje op hetzelfde neer. Het is er trouwens erg druk. We tellen wel 12 campers op de grote P en tientallen auto’s. De meeste campers zijn buitenlands maar de auto’s zijn bijna allemaal van Noorse origine.
We vervolgens onze weg en gaan een mooie kustplaats opzoeken om koffie te drinken. Dat denken we te vinden aan de oostkust. Een smalle weg leidt ons naar ‘Kallestranda’, maar daar aangekomen is alle P ruimte al breed ingenomen door grote Duitse campers dus maken wij noodgedwongen rechtsomkeer. Tot nu toe hebben we dat nog niet eerder meegemaakt.
Volgende stop, Henningsvær, wordt ook wel het Venetië van de Lofoten genoemd. Dit, op meerdere eilandjes gelegen vissersplaatsje wordt ook druk bezocht door toeristen zodat de lange smalle weg erheen, op een smal schiereiland vol is met campers en auto’s. Maar de vele uitwijkplaatsen maken het rijden er erg gemakkelijk op. Grote hoge bruggen van één baan, verbinden de eilanden. Hoe schilderachtig zal dit zijn met een prachtige wolkenhemel. Maar we zijn ook tevreden met de mist en de regen. Het is zo zelfs ongelooflijk mooi. We stallen de camper op een grote P en gaan het dorp verkennen. We lopen tot het uiterste puntje daar waar de zee aan meerdere zijden rond de punt spoelt. Daar in de wind hangen honderden stokvissen te drogen. Op veel plaatsen zijn de stokvissen (kabeljauw die, twee aan twee, met de staarten aan elkaar, hangen te drogen)al binnen gehaald. 12 juni is het stokvisdag. Dan moet alle stokvis binnen zijn. Of dit zo is? De gidsen spreken elkaar behoorlijk tegen op dit gebied. Het drogen van kabeljauw is al eeuwenoud. In de middeleeuwen werd al op dezelfde manier stokvis gedroogd. De Duitse gids zegt dat de Noren dat hebben geleerd van de Italianen die hier noodgedwongen een winter door moesten brengen en die in Italië al lang op deze manier vis droogden. De Nederlandse Wereld Wijzer zegt dat de Noren het aan de Italianen hebben geleerd en dat sinds die tijd de Italianen grote afnemers zijn van de stokvis. Wij moeten eerlijk bekennen dat we nog nooit stokvis hebben geproefd, maar het juiste verhaal zijn wij geneigd te geloven van de Nederlandse WW.
Na de lunch dezelfde schitterende weg weer terug en op Grimsøy aan. Het kleine eilandje is vrij vlak en heeft wat landbouwgrond. We rijden over de rondweg die het eilandje heeft naar een kerkje dat met ijzeren tuien aan de grond genageld is. Het kerkje en het oude begraafplaatsje zien er verwaarloosd uit. Het gras is hoog en nat en we krijgen dan ook natte sokken en broeken als we toch door het gras gaan grasduinen om een behoorlijke foto van het kerkje te maken. Droge sokken in de camper.
Nu, is het avond en al bijna bedtijd, we vonden een mooie plek aan een kleine haven helemaal op het puntje van dit eilandje. Hofsund. Als het helder weer zou zijn en we de zon zouden kunnen volgen is zijn middenzomer baan, dan zou het hier een prima plek zijn. Helaas moeten wij, en nog een Duits busje en een Noorse caravan het doen met een mooi uitzicht en we zijn tevreden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
