dinsdag 11 juni

20130611 dinsdag naar het puntje en weer terug
We zijn niet gestoord vannacht. Oordoppen in en de golven maar lekker rollen op het strand. We rijden door Ramberg dat een prachtig wit strand heeft, we vragen ons alleen af wanneer daar gebruik gemaakt van kan worden als de gemiddelde temperatuur hier in de zomer ook maar 6° is. Voorlopig is het nu 10° en dat is dus al boffen. We tanken en worden daarbij verrast met een prachtig doorkijkje op de achterliggende bergen. In scherpe pieken en felle contrasten zien we wat ons straks met de verdere reis naar het zuiden nog te wachten staat.
Vervolgens krijgen we links de hoge steile rotsen en rechts het Selfjord met daarin wat ronde bassins van viskwekerijen. De weg is weer erg smal en is nauwelijks door twee auto’s te passeren, maar dat mag de pret niet drukken. Daar is Jos inmiddels aan gewend en moeiteloos rijdt hij van de ene passeerplaats naar de andere. De bermen tonen uitbundig hun voorjaarskleuren. Wit, paars, geel. We komen kleine gehuchten tegen zoals Strømsnes met soms maar een stuk of 5 huizen. Velden vol knalgele boterbloemen en schotse Hooglanders die hier wonderwel in passen. Op sommige stukken zijn velden vol grote rotsblokken alsof de goden met rotsen naar de mensen hebben gesmeten toen ze ‘stout’ waren.
Via een hoge betonbrug rijden we Moskensøy op, het meest zuidelijke eiland van de Lofoten. Daar op de punt staat de sterkste zeestroming ter wereld, maar daar kunnen we niet komen. Ons doel is Å. De plaats met de kortste naam ter wereld. Het weer is erg afwisselend. Nadat gisteren de blauwe lucht al af en toe was te zien en wat stralen van de zon door de wolken piepten is de zon nu brutaler en duwt de wolken weg en neemt zelf het heft in handen. Mooi wordt het en lekker warm, we drinken buiten onze koffie maar dan komt er weer een wolkje met wat regen. Lieve zachte regen, maar toch, een beetje regen. We genieten van de wolkenluchten en de schitterende vergezichten af en toe afgepikt door een tunnel en nog een tunnel en….vandaag hebben we er 13 in het totaal gehad. Het is grappig om het gevoel te hebben dat we aan het einde van de nieuwe Fjøsdalentunnel het water in rijden. Zo steil loopt de weg naar beneden. Hier gaan fietsers ook door de tunnels. Logisch, er is vaak geen andere mogelijkheid.
En zo reden we met de bergen aan onze linkerkant, na de tunnel blijven de bergen tot Å aan onze rechterkant. Hoe zuidelijker, hoe smaller de weg lijkt wel, maar daar gaan ze wat aan doen. Grote, uitgebreide wegwerkzaamheden zijn ons deel en we hebben bewondering voor de mensen die op zo’n smalle weg hun werkzaamheden moeten doen terwijl het verkeer op deze enige weg naar het zuiden er ook nog overheen moet. Nou ja, moet….even hadden we spijt toen we lang moesten wachten, rakelings langs grote draglines scheren en een weg die zo hobbelig was dat je er maar hooguit 5 km per uur op kon rijden. Wij hoeven tenslotte niet echt in het zuiden te zijn. Maar van omdraaien is geen sprake en wat zijn we blij dat we doorgezet hebben. Want deze drukte echter voorbij was en het volgende stuk weg liet zien hoe een mooie tweebaansweg het in de toekomst zal worden is het leed geleden en zoeven we langs de rotswant op nieuw asfalt en door kleine oude vissersdorpjes met huizen op palen. Af en toe een brug en een uitzichtpunt om wat foto’s te maken. We zien verschillende keren de regenboog. Het zuiden is echt behoorlijk druk bevolkt. Alles is laagbouw en ziet er vriendelijk uit in die mooie pasteltinten. Aan het einde van de weg is een tunnel die naar een grote parkeerplaats leidt. Dat is het einde van de gemotoriseerde mogelijkheid om dit eiland te verkennen. Wie nog verder wil zal moeten lopen. Dat gaan we ook wel een stukje doen en we maken een mooie wandeling, zien meeuwen op de rotsen broeden en genieten van de velden vol wollegras. Het is er behoorlijk zompig en dat is lastig lopen. We lopen zo ver mogelijk naar het zuiden maar voor wie nog verder zou willen moet toch via de ruige hoge bergen aan de andere kant van de inham waar we lopen.
We gaan weer terug want we willen vandaag nog de camping van 5 dagen geleden bereiken om te skypen, even elektra te hebben en de mails na te kijken. Ik ben altijd weer benieuwd wat er met de familie en vrienden in Nederland gebeurt in hun dagelijks leven. Leuk dat we ook af en toe wat horen, dat maakt het vervelende gevoel van: zover weg zijn, minder.
We gaan dus dezelfde weg, met hetzelfde (wwzh) oponthoud terug maar nemen een stuk oostkust ipv de E10. Deze weg volgt baai na baai en elke minuut is het uitzicht totaal veranderd. In Kabelvåg (waar de zgn. kathedraal staat) parkeren we even want we zien dat de kerk open is. Maar als we naar binnen willen moeten we entree betalen. Entree? Voor het bezoek aan een kerk. We maken rechtsomkeer. Dan maar alleen de buitenkant bekeken.
In Svolvær gaan we LPG tanken en even later zijn we weer op de camping waar alleen de camper met zijn bewoners (die Jos de vorige keer heeft geholpen met een elektra probleem) er nog als herkenning staat. Grappig hoe dat meteen als ‘thuiskomen’ voelt. Je weet waar de toiletten zijn en je weet wat de Wificode is. Één nachtje maar en dan morgen naar Vesterålen