De versteralen

20130612 woensdag naar Vesterålen
Het is warm in de camper, om zeven uur al en dat betekent dat de zon schijnt. Inderdaad, een strak blauwe lucht. Heerlijk, daar gaan we van genieten. Even snel douchen en dan wegwezen. Na 6 kilometer al is de eerste stop. Een prachtige P (waar ook is overnacht zo te zien) heeft een uitzicht in petto over de hele regio. Het ziet er allemaal behoorlijk nieuw uit. We moeten wel 86 traptreden overwinnen om van het allermooiste uitzicht te genieten. Austnesfjord. Beauty!
We gaan vandaag naar de Vesterålen, met de boot van Fiskebal naar Melbu. Maar daar gaan we niet rechtstreeks heen met de E 10, maar via een grote omweg, langs de westkusten van de top van Austvågon. Vlak na het verlaten van de mooie P komt er al een afslag naar Laukvik. Linksaf dus, maar al na een paar meter staat er een bord dat de weg ‘gestengt’ is. Hé, wat vervelend nou, maar er zit niets anders op dan de E10 rechtdoor naar Fiskebol te nemen en daar in de ochtend al de boot te nemen. De weg loopt langs het Higravfjord en de tegenover liggen ruige rotsen zijn een prachtig afscheid van deze eilandengroep die op ons een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. De stille, hoge, ruige en ontoegankelijke bergen die zo te zien nog door geen mensenhanden zijn aangetast danken waarschijnlijk deze ongereptheid aan hun eigen ruigheid.
Om 10.30 uur varen we af, €43,- armer maar we hebben een rustige tocht die we helemaal op het bovendek doorbrengen.
Melbu, op Hadseløya, stelt zo te zien niet zo veel voor en we gaan dus meteen op pad. Linksom de smalle kustweg volgend komen we een half uur later bij een mooie P bij een standje. Er staan al wat auto’s en we horen geluid van spelende kinderen. Wij blijven op de P. Tegenover ons: een berg waar schapen open te weiden. Overal komt het geluid van de bellen om de nekken van de moeders vandaan. De berg is steil en het lijkt een wonder dat die meesten daar zo gemakkelijk op kunnen lopen. We pakken de verrekijker erbij. Bermen vol fluitekruid en boterbloemen. Het gebergte is beduidend ronder en vlakker dan dat van de Lofoten. En stil, stil dat het hier is. Zo druk en toeristisch het op de Lofoten was, hier is de stilte weer hoorbaar. Wat schapen. Boerderijen , wat kleinschalige landbouw.
Al snel verlaten we dit kleine eiland via een enorme brug. Dan zijn we op het zuidelijke deel van Langøya. Daar gaan we weer naar links via de smalle weg en de westkust. Het Eidsfjord aan onze linkerkant en links worden de bergen al hoger. We gaan lunchen op een kleine P en in het half uurtje dat we buiten zitten komt er één auto langs. Wat een verschil met de Lofoten. En mooi hier! Als we al vlak bij de 820 zijn zien we aan de overkant van het fjord de hoge scherpe en ongenaakbare pieken van een soort gebergte dat aan de Lofoten doet denken. Er bovenuit steekt te 605 meter hoge “Reka”. De loodrechte wanden van de berg worden door bergbeklimmers als een echte uitdaging gezien. Hoe meer we hem ronden hoe smaller hij wordt. Dan zijn we om de keten heem en blinkt het Auenfjord aan onze rechterkant. Wat schilderachtig! Er lijken allemaal kleine eilandjes in te zwemmen. Dan komt de Ryggedaltunnel. 1612 meter lang en al oud. Laag en smal en erg donker. We komen één vrachtwagen tegen en staan bijna stil om die te laten passeren. Als we weer daglicht zien is de grote P, vlak na de tunnel een plek om even van het uitzicht te gaan genieten maar we willen snel weer verder. Eigenlijk willen we al wel een plekje voor de nacht zoeken. Niet dat we moe zijn maar we willen gewoon nog even van het mooie weer genieten.
Op goed geluk draait Jos een zijweg in die naar de kust leidt. Even later zijn we aan het Jørnfjord en nog een minuut of 5 en we gaan, weer op goed geluk een smalle weg naar beneden volgen en die loopt langs een verlaten boerderij en wat schuren. Tot onze verrassing komen we op een uitgelezen plekje terrecht. Vroeger stond hier kennelijk een huis, nu alleen nog de fundamenten. Helemaal voor ons alleen en stil, stil! Aan de rand van het water gescheiden door hele trossen rolklaver, zweedse kornoelje, akelei blaassilene en wat pieterig kleine vergeetmijnietjes. Ik krijg zin om mijn makrolens op de camera te zetten en ga wat rond lopen lummelen. Jammer dat er zoveel wind staat. De bloemen, vlinders en bijen willen maar niet rustig stil zitten voor de lens. Uiteindelijk lukt het me toch een aardige serie te maken. Ik was er even lekker zoet mee. ’s Avonds het 10e deel van Borgen.