14 juni vrijdag

20130614 vrijdag
We vertrekken met een temperatuur van 11° en de zon schijnt. We nemen een ‘omweg’ die niet in het Womoboekje staat. Omweg? Zegt Jos. We maken gewoon één hele grote omweg. Uiteindelijk moeten we toch weer in Tholen aankomen. We zijn al ruim 6000 kilometer aan het ‘omrijden’ haha.
Het wordt warmer en warmer maar we laten de ‘gewone’ schoenen nog even aan want we moeten straks weer een oversteek maken en willen dan wel buiten staan. We hebben de boot in Flesnes van 11.30 uur. We komen net aan als we hem in de verte zien aankomen. Snel brengt hij ons naar de overzijde. De Versterålen liggen al weer achter ons. Mooie overtocht over het Gullefjord. We zullen al die namen van die duizenden fjords wel weer snel vergeten, maar niet snel hoe prachtig al die wateren tussen de bergen inliggen. Vanaf de boot kan je niet anders dan de weg naar links vervolgen. We gaan langs de bovenzijde van de Harstad commune. We passeren het plaatsje ‘ Elda’ maar dat is erin en tegelijk weer eruit, zoals in zoveel kleine buurtschapjes hier. Bij Nupen is een mooi uitzichtpunt en we doen de krukken en tafel naar buiten voor de lunch. Bah, het stinkt er naar pis. Dan maar voor de camper, daar ruik je het niet. Ook dit wegje dat we rijden is stil. Er komt helemaal niemand voorbij in het halfuurtje dat wij hier blijven. Daarna willen we nog even verder rijden. Het is inmiddels bewolkt maar wel lekker warm. 19°. Onderweg een boer die z’n gras maait met een zeis!
Naar links een smalle weg in die over een schiereilandje loopt. Meteen gaat de weg steil omhoog. Tot 340 meter en dan weer, en zelfs met een echte haarspeldbocht, weer steil naar beneden tot de Toppsundet. Dat belooft rustige overnachtingsplaatsen. Koeien in de wei, schapen ook, maar ook vaak op de weg. Oppassen dus. De weg verandert in een wasbord, dat we met hooguit 25 km per uur kunnen berijden. We bekijken alle (goede) overnachtingsplaatsen en komen uiteindelijk terug op de eerste. Hij is een beetje moeilijk toegankelijk met een scherpe bocht en dan meteen omhoog. Maar dan heb je ook wat op 322 meter! Een plekje waar, als het moet, (maar het moet niet van ons) wel 2 campers kunnen staan. Wij nemen er eentje van in beslag en vergapen ons aan de enorme aantallen zilvermeeuwen die de rotsen aan de overkant bevolken. Ik pak de verrekijker erbij. Het lijkt wel of ze aan het grazen zijn. Zouden er lekkere bessen of zo te vinden zijn. Meeuwen zijn tenslotte alleseters. Er loopt hier een paadje naar beneden, naar een meertje en daar zijn nog veel meer meeuwen. Niet dichtbij genoeg voor de camera, maar de verrekijker doet wonderen!
We krijgen ook nog bezoek. Een, inmiddels bekende bel komt steeds dichterbij….dan verschijnen er twee koppen van lammeren om de hoek van de camper. Mama staat nog achter de camper, maar als ze ons horen gaan ze er snel weer vandoor. Ook stopt er een auto, die ziet dat wij al boven staan en hij maakt rechtsomkeer. Niet erg vinden we dat. Jos kan zelfs buiten douchen. Inmiddels is de zon achter wolken verdwenen maar de temperatuur blijft nog goed.